اسیر

پخش‌کننده: نتفلیکس 
تعداد قسمت‌های تماشا شده: ۵ از ۵

پدیده «تورم نتفلیکس»، که گاهی به این اسم شناخته می‌شود، تهدیدی است که باعث می‌شود خیلی از برنامه‌ها بیشتر از حد لازم طولانی شوند – و بینندگان را به امید دیدن پایان ماجرا، معطل نگه می‌دارد. خوشبختانه، سریال گروگان، یک اثر اورجینال نتفلیکس است که خلاف این جریان حرکت می‌کند. این تریلر سیاسی، که توسط مت چارمن، نویسنده فیلم برنده‌ی اسکار پل جاسوسان ساخته شده، بیشتر بر هیجان تاکید دارد تا سیاست‌های واقعی. نتیجه، یک اثر سرگرم‌کننده و در عین حال سطحی است که هم جذاب است و هم زود فراموش می‌شود.

سوران جونز، که تهیه‌کننده‌ی اجرایی این پروژه نیز هست، شأن و منزلت مناسبی به نقش اصلی خود، یعنی نخست‌وزیر ابیگیل دالتون، می‌بخشد و او را با وجود محتوای کم‌حجم، تا حد امکان باورپذیر می‌کند. بارقه‌هایی از پتانسیل بیشتر دیده می‌شود، مخصوصاً در رابطه‌ی صمیمی او با همسرش/قربانی ربوده‌شده، الکس (اشلی توماس). اما نقش او بیشتر به چند صحنه‌ی فلاش‌بک پراکنده و موارد جزئی محدود می‌شود. خوشبختانه، به رهبر فرانسوی، ویوین توسان، فرصت بیشتری برای ایفای نقش داده شده و دیدن او در این سریال بسیار لذت‌بخش است، به‌ویژه وقتی با جونز مجادله می‌کند یا مردان زن‌ستیز را سر جای خود می‌نشاند. دلپی به‌خوبی بین فضاهای جدی و غیرجدی حرکت می‌کند، حتی زمانی که سایر عناصر نویسندگی و تولید به سمت جنبه‌های غیرجدی و سطحی متمایل می‌شوند.

از نظر لحن، این سریال فاصله‌ی زیادی با یک درام جدی که در خیابان داونینگ اتفاق می‌افتد، دارد. اشارات گذرا به چشم‌انداز سیاسی که این دو رهبر در خارج از ماجرای آدم‌ربایی در آن قرار دارند، به‌طرز ناامیدکننده‌ای کمرنگ هستند. از جنبه‌ی مثبت، این بدان معناست که چیز زیادی برای پرت کردن حواس از نیروی محرکه‌ی داستان اصلی وجود ندارد که تمام تلاش خود را می‌کند تا با سرعت بالا و تعلیق‌های دور از ذهن فزاینده‌ی خود، شما را مجذوب نگه دارد. نتیجه، احمقانه و نسبتاً سطحی است – که در عصری از زیاده‌روی‌های استریمینگ که می‌توانید به راحتی ده ساعت از زندگی خود را صرف برنامه‌ای کنید که می‌شد در پنج ساعت هم گفت، همیشه بد نیست.