دسته: اخبار سینمای جهان

اخیراً بحث‌های زیادی درباره‌ی نزول جایگاه فیلم‌های کمدی به گوش رسیده است. اما کمدی‌های اکشن – گونه‌ای از کمدی که با مشت و لگد، تیراندازی و انفجار همراه است – این روزها به شدت محبوب شده‌اند. دست‌کم در سرویس‌های پخش آنلاین که به دنبال سرگرمی‌های سرراست، ساده و مناسب برای تماشا در پس‌زمینه هستند. فقط در سال گذشته شاهد فیلم‌هایی چون Deep Cover، Heads Of State، Love Hurts، Novocaine، Back In Action، Guns Up و اکنون The Pickup با هنرنمایی ادی مورفی بوده‌ایم.

به نظر می‌رسد انتخاب مورفی هوشمندانه بوده باشد؛ او تا حد زیادی مسئول محبوبیت کمدی‌های اکشن در شکل امروزی‌شان است، چرا که در برخی از بزرگ‌ترین آثار این زیرژانر در دهه‌ی ۱۹۸۰، از 48 Hrs. گرفته تا Beverly Hills Cop، نقش‌آفرینی کرده است. اما در The Pickup، او به شکلی غیرمنطقی و ناامیدکننده نقش یک فرد جدی را بازی می‌کند و استعدادهای کمدی ذاتی‌اش تا حد زیادی سرکوب می‌شوند، در حالی که همبازی سابقش در SNL، پیت دیویدسون، نقش مکمل کمدی او را بر عهده می‌گیرد. آن‌ها نقش محافظان امنیتی دست‌وپاچلفتی را بازی می‌کنند که برای یک ماموریت با هم همکاری می‌کنند، اما در حالی که تراویس (دیویدسون) صرفاً از اینکه فرصتی برای معاشقه پیدا می‌کند هیجان‌زده است، راسل (مورفی) مشتاق است شیفت کاری‌اش را به موقع تمام کند تا به جشن سالگرد ازدواجش با همسرش ناتالی (اوا لونگوریا) برسد.

بازیگران – از جمله ککه پالمر در نقش زوئی، معشوقه‌ی غیرمنتظره/جنایتکار حرفه‌ای – به اندازه‌ی کافی جذاب هستند که فیلم را تماشایی نگه دارند، هرچند که با تمام تلاش‌شان، تنوع و جذابیت دیویدسون به هیچ وجه به دوران اوج مورفی نزدیک نمی‌شود. اما فیلم‌نامه چیز زیادی برای ارائه به آن‌ها ندارد. تقریباً همه‌چیز پیش‌پاافتاده و بچه‌گانه است، که بیشتر از جوک‌های جنسی دم‌دستی (“برو جلو، راس – بذار [آلت]تو ساک بزنن،” پیشنهادی که تراویس در اوج احساسی فیلم ارائه می‌دهد) یا مشاهدات خسته‌کننده درباره‌ی تفاوت‌های نژادی (“تو سیاهی، پس ۴۰ ساله به نظر می‌رسی، اما ممکنه ۹۰ سال هم داشته باشی”) نشأت می‌گیرد.

تیم استوری، کارگردان کهنه‌کار کمدی‌های اکشن ناجور، که پیش‌تر فیلم‌هایی چون Ride Along را در کارنامه دارد، حداقل استانداردی از استعداد کارگردانی را در صحنه‌های اکشن به نمایش می‌گذارد، به‌ویژه در طول یک تعقیب و گریز پرسرعت در بزرگراه بین یک ون زرهی، گروهی از تبهکاران آکروباتیک و چند بسته‌ی رنگی که به آرامی منفجر می‌شوند، که به شکل چشمگیری فیلم‌برداری شده‌اند. اما فراتر از سرگرمی، نمی‌توان به آن اهمیت داد، چرا که شخصیت‌پردازی آن‌قدر سطحی است: تمام شخصیت راسل به این خلاصه می‌شود که عاشق همسرش است، در حالی که شخصیت تراویس شهوتی است.

این مسئله باعث می‌شود پالمر، در نقش زن اغواگر اسمی، عملاً فیلم را از چنگ دو بازیگر اصلی برباید. او کیفیتی شبیه به ستاره‌های سینما را به ارمغان می‌آورد، حتی زمانی که داستان به سمت ترفندهای عجیب و غریب پیش می‌رود. با رسیدن به سرقت نهایی در آتلانتیک سیتی، احتمالاً بیشتر از هر چیز دیگری احساس کسالت عجیبی خواهید کرد. که اگر واقعاً قصد دارید این فیلم را در پس‌زمینه تماشا کنید، شاید خوب باشد. اما همان‌طور که حضور مورفی در این فیلم به ما یادآوری می‌کند (اشاره‌ای به آهنگ ‘Neutron Dance’ از The Pointer Sisters وجود دارد که بیشتر غم‌انگیز است تا شادکننده)، کمدی‌های اکشن قبلاً خیلی بهتر از این بودند.

در آثاری همچون Dune، See یا Game Of Thrones، ساختار بدنی چشمگیر جیسون موموآ همواره به شکلی بی‌رحمانه به کار گرفته شده است. در هر لبخند یا نعره جنگی او، یک نیروی ذاتی وجود دارد، از نوعی که قادر است به سادگی آثار استودیویی را نابود کند. از این رو، به نظر می‌رسد شایسته است که بهترین نقش‌آفرینی موموآ تا به امروز، بر اساس یک جنگجوی واقعی باشد که برای همیشه تاریخ سرزمین مادری‌اش هاوایی را، در آن سوی اقیانوس از هالیوود، دگرگون ساخت.

موموآ (که همچنین یکی از خالقان سریال، نویسنده و کارگردان قسمت عظیم نهم است) نقش کایانا، یک جنگجوی بومی هاوایی واقعی از تاریخ را ایفا می‌کند. در اپیزود نخست، به نظر می‌رسد موموآ تقریباً در حال ایفای نقش Aquaman است، به درون اقیانوس می‌پرد و با یک کوسه درگیر می‌شود، اما این نقش در حقیقت بهترین عملکرد او به عنوان یک بازیگر دراماتیک به شمار می‌رود. این غول‌پیکر در هر صحنه، چه در حال صحبت به زبان مادری Ōlelo Hawai‘i باشد و چه با لنگ به تن وارد نبرد شود، حکمرانی می‌کند.

در کنار آن پوشش نه‌چندان فروتنانه، این نمایش آکنده از لباس‌های پر زرق و برق و مجللی است که نشان‌دهنده توجه نمایش به جزئیات است. تمامی اجزا، از سلاح‌ها گرفته تا قایق‌ها، با استفاده از شیوه‌های سنتی بازسازی شده‌اند – درجه‌ای از اصالت که نبردهای پرشکوه را پایه‌گذاری می‌کند. بازیگران عمدتاً پلی‌نزیایی نیز حمایت قوی‌ای را ارائه می‌نمایند.

اما در میان چندین صحنه بزرگ نمایش، طرح داستانی تا حدودی بی‌هدف به نظر می‌رسد. این درام، فشرده اما کماکان فاقد عمق، در مقایسه با نمایش‌های تاریخی-تخیلی مشابه مانند Shōgun، ناخوشایند است. یک مسئله این است که بدانید در حال خلق اثری مهم هستید و مسئله دیگر این است که به طور کامل حق مطلب را در مورد آن روایت ادا کنید. از این منظر، Chief Of War به شکلی قابل تحسین به نظر می‌رسد اما هنوز برای اثبات خود نیازمند تلاش است.

با این وجود، موموآ بیش از حد مورد نیاز خود را ثابت کرده است – نه تنها در مقام یک بازیگر، بلکه در پوشیدن چندین کلاه نویسندگی/کارگردانی/همکاری در خلق. بر اساس شیوه پایان‌بندی، Chief Of War همچنان می‌تواند برای به اشتراک گذاشتن بیشتر این داستان جذاب بازگردد. امیدواریم دفعه بعد دقیق‌تر به هدف بزند.

Weapons تقریبا فورا شلیک آغازین خود را انجام می‌دهد. یک پیش‌درآمد افتتاحی، که توسط یک راوی بچه روایت می‌شود، توضیح می‌دهد که ادعا می‌کند یک “داستان واقعی” است که در آن “افراد زیادی به شیوه‌های واقعا عجیب و غریب می‌میرند”. سپس شاهد حادثه محرک هستیم: یک شب، ساعت 2:17 بامداد، 17 کودک مدرسه‌ای از شهر خیالی میبروک از خواب بیدار می‌شوند، از خانه‌های خود خارج می‌شوند و به داخل شب می‌دوند، بازوهایشان به طرز عجیبی کشیده شده، مقصد نامعلوم – با موسیقی متن، شوم و به طرز غریبی شیرین، آهنگ “Beware Of Darkness” از جورج هریسون.

اینگونه دومین فیلم بلند زک کرگر به عنوان کارگردان انفرادی آغاز می‌شود (با احتساب اعتبار مشترک کارگردانی او در کمدی جنسی عمارت پلیبوی 2009 با عنوان Miss March). این داستانی در مقیاسی بسیار بزرگتر از فیلم عالی Barbarian محصول 2022 است، و حتی از نظر روایی بازیگوش‌تر از پیچش میانی آن فیلم است: باز کردن رمز و راز کودکان گمشده در شش فصل، که هر کدام بر روی یک شخصیت متفاوت در یک جدول زمانی تقریبا همزمان به سبک Rashomon تمرکز دارند.

این فیلم تقریبا شبیه یک تریلر شروع می‌شود، جذاب و عصبی، خشم و اندوه آشکار شهر را در بر می‌گیرد که بر سر کودکان غایب آوار شده است. سرزنش در ابتدا بر دوش معلم، جاستین (جولیا گارنر، عالی) می‌افتد، که کل کلاس او به جز یک پسر بدبخت ناپدید می‌شوند، و این دیدگاه او است که ابتدا به آن می‌پیوندیم، و پس از آن آرچر (جاش برولین)، یکی از والدین کودکان گمشده، که جستجوی وسواسی او برای پسرش به مسیرهای تاریکی منتهی می‌شود.

این فیلم به صورت اپیزودیک و با یک تعلیق در پایان هر بخش پخش می‌شود، و با تمرکز بر شخصیت‌های فرعی، هرچند ظاهرا، دسیسه‌ها به طور تصاعدی افزایش می‌یابد، حرکتی که ممکن بود زیاده‌روی به نظر برسد، اگر به طرز ماهرانه‌ای در طرح اصلی گنجانده نمی‌شدند. فیلمنامه کرگر به طرز قابل توجهی خوش‌ساختار است، اما او رویکردی دقیق و ماهرانه را اتخاذ می‌کند، و آشکارا آگاه است که شخصیت‌ها را با هیچ ترفند غیرخطی مبهم نکند.

این فیلم همچنین یک تعادل ماهرانه از لحن‌ها است. این یک فیلم جدی است، با اشاره‌هایی به تیراندازی در مدارس، خشونت پلیس، اعتیاد به الکل، اعتیاد به مواد مخدر و غم و اندوه، اگرچه نسبت به مضامین به موقع Barbarian ملایم‌تر و متفکرانه‌تر به آن پرداخته شده است. این فیلم وقتی بخواهد می‌تواند به طور موثری ترسناک باشد، از جمله چند لحظه خشونت‌آمیز که شما را منقبض می‌کند (Weapons رنده پنیر Evil Dead Rise را می‌بیند و آن را با یک پوست‌کن سبزیجات تقویت می‌کند).

و با این حال به نوعی بسیار خنده‌دار است، با جلوه‌هایی از شوخ‌طبعی دارآویز خلع سلاح کننده (یک کپی Willow را روی DVD ببینید)، یک شخصیت شرور غیرمنتظره، و یک فینال شگفت‌انگیز، رهایی‌بخش و به طرز شرم‌آوری خوش ساخت، که در آن تمام تنش دو ساعت گذشته در نهایت به اوج می‌رسد، اوجی که باید تماشاگران را در راهروها به پا خیزاند و تشویق کند. در واقع، کل فیلم چیزی است که نباید کارساز باشد، اما کارساز است. آیا می‌توان به فیلمی درباره کودکان گمشده و غم و اندوه، فیلمی که تماشاگران را راضی می‌کند، گفت؟ در دستان زک کرگر، تقریبا بدون زحمت به نظر می‌رسد.

پخش در: نتفلیکس
تعداد قسمت‌های دیده شده: 4 از 4

حس غریبی است که ونزدی در زمانی بازمی‌گردد که هنوز ماه‌ها به هالووین مانده است. این سریال که به یک موفقیت بزرگ در نتفلیکس تبدیل شد – در حالی که به طور خلاقانه‌ای کارگردان تیم برتون را احیا کرد و جنا اورتگا را به یک ستاره نسل تبدیل کرد – حال و هوای ترسناک، غریب و کاملاً ناخوشایندی را از خود ساطع می‌کند و شخصیت خانواده آدامز را به یک سری کارآگاهی نوجوانانه هری پاتر برای بچه‌های گوت تبدیل می‌کند که نتایج بسیار سرگرم‌کننده‌ای دارد. اما بازگشت ونزدی در اوج تابستان نشان دهنده رویکرد موفق نتفلیکس برای فصل دوم این نمایش است – بسیار بزرگتر و پرستاره‌تر، یک درخشش شبیه به چیزهای عجیب از نظر وسعت، با نتایج تا حدودی متفاوت.

سلاح مخفی فصل 1، خود اورتگا بود – بازیگری عالی، ارتقاء مواد با ارائه لذت بخش و بی احساس. او در اینجا هم عالی است و از هر خط برنده لذت می‌برد. او در ابتدای کار اعلام می‌کند: “این آدامز با دو D است.” “مثل ‘اتاق ضربه گیر’.” ما در طول ایده او از سرگرمی‌های تابستانی – رویارویی با یک قاتل زنجیره‌ای که پوست سر قربانیان خود را می‌کند و موهایشان را به عروسک‌های چینی تبدیل می‌کند – دوباره با ونزدی متحد می‌شویم، قبل از اینکه دوباره به آکادمی نورمور، مدرسه شبانه روزی ماوراء الطبیعه برگردیم، جایی که به نظر می‌رسد او تمام چیزهای مرموز و شبح آلود را جذب می‌کند.

محیط‌های هاگوارتز مانند بار دیگر دنیای دنجی را برای سکونت این سریال فراهم می‌کنند – اما در این چهار قسمت اول از فصل 2، آن دیوارهای سنگی داستان‌های زیادی را می‌پوشانند، زیرا شخصیت‌های جدید مختلف، ستاره‌های مهمانی که به بازیگران ثابت فصل تبدیل شده‌اند و افراد مورد علاقه قدیمی برای جلب توجه در قسمت‌های پر از جمعیت با هم رقابت می‌کنند (هر قسمت در اینجا یک ساعت کامل است). استیو بوشمی در نقش مدیر جدید نورمور، بری دورت، حضور دارد که انرژی “حال شما چطور است، بچه‌ها؟” او به نظر می‌رسد چیز شوم‌تری را پنهان می‌کند. پاگزلی، برادر کوچک ونزدی (ایزاک اوردونز) نیز اکنون دانشجوی نورمور است و به طور اتفاقی یک زامبی با قلب کوکی را احیا کرده است که او را “اسلارپ” می‌نامد. انید (اما مایرز)، دختر گرگ‌نمای محبوب طرفداران، که در اینجا به طور قابل توجهی کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، جاذبه‌های عاشقانه جدیدی را تجربه می‌کند، در حالی که احساس می‌کند توسط یک استاکر نامرئی از تحقیقات ونزدی کنار گذاشته شده است. و این تنها نیمی از ماجرا است.

همه اینها حواس را از دو رشته اصلی پرت می‌کند: اولاً، توانایی‌های روانی ونزدی دچار مشکل شده است، چشمانش هر زمان که از آنها استفاده می‌کند اشک‌های سیاه چسبناک می‌ریزند، در حالی که یک پیشگویی فاجعه‌بار باعث شمارش معکوس برای تغییر آینده می‌شود. ثانیاً، یک کلاغ یک چشم در حال چرخیدن بر فراز نورمور است و گروهی از کلاغ‌های قاتل را رهبری می‌کند که به طور واقعی چشم قربانیان بی خبر را از حدقه در می‌آورند – بهترین پرونده برای اینکه ونزدی دوباره به مسیر تحقیقاتی خود بازگردد.

تمام عناصر تشکیل دهنده ونزدی سرگرم‌کننده هستند. لحن سبک و طنز ترسناک آن، اوقات خوبی را رقم می‌زند، ارزش‌های تولید مجلل هستند و بازیگران در سراسر هیئت مدیره فوق‌العاده هستند. این نیم فصل به تنهایی تاندیوه نیوتون، بیلی پایپر، هتر ماتارازو، آنتونی مایکل هال، جوانا لاملی، جوناس سوتامو، هیلی جوئل آزمنت و کریستوفر لوید را به ارمغان می‌آورد – آخرین نفر به عنوان یک سر جدا شده در یک شیشه ظاهر می‌شود. دستیار دست انسان‌نما، ثینگ (که توسط شعبده‌باز و بازیگر ویکتور دوروبانتو زنده شده است) همچنان دزد صحنه است، در حالی که عموی فستر با چشمان از حدقه درآمده فرد آرمیسن به طرز باشکوهی خنده‌دار است. و برتون – که چهار قسمت از این فصل، از جمله دو قسمت از این بلوک اول را کارگردانی می‌کند – به وضوح در حال تفریح با تیم است، یک همکاری خلاقانه آنقدر قوی است که او آلفرد گوف و مایلز میلر، مجریان نمایش را بین فصل‌ها به بیتل‌جوس بیتل‌جوس آورد. او تنها در قسمت اول به پرندگان، قلب رازگو و اسلیپی هالو خود ادای احترام می‌کند، در حالی که یک سکانس انیمیشن استاپ موشن کلاسیک برتونی را نیز ارائه می‌دهد.

اما رویکرد فوق‌العاده بزرگ فصل 2 اغلب باعث می‌شود که خود ونزدی در نمایش خودش یک فکر ثانویه به نظر برسد. به مورتشیا و گومز آدامز (کاترین زتا جونز و لوئیس گوزمن عالی) به عنوان نقش‌های منظم خیلی زیاد داده می‌شود تا در محوطه دانشگاه حضور داشته باشند، و استفاده بیش از حد از آنها به طور جدی به سبک _ونزدی_ آسیب می‌زند. بازیکنان اصلی در هجوم چهره‌های جدید کمی فراموش شده به نظر می‌رسند. یک قطع ارتباط جزئی بین لحظات ترسناک نمایش و تمایلات درام نوجوانانه آن وجود دارد. و رویکرد نیم فصل نتفلیکس به این معنی است که این بخش زمانی متوقف می‌شود که تازه همه چیز شروع شده است. مشخص است که چرا این استریمر روی نمایشی با این همه پتانسیل سرمایه‌گذاری می‌کند، اما امیدوارم قسمت‌های آینده قطعات بدن را به طور یکنواخت‌تری به هم وصل کنند. دیدن ونزدی به عنوان یک دختر تابستانی جالب است، اما هالووین همچنان جایی است که او واقعاً به آن تعلق دارد.