دسته: اخبار سینمای جهان

پخش در: نتفلیکس
تعداد قسمت‌های دیده شده: 4 از 4

حس غریبی است که ونزدی در زمانی بازمی‌گردد که هنوز ماه‌ها به هالووین مانده است. این سریال که به یک موفقیت بزرگ در نتفلیکس تبدیل شد – در حالی که به طور خلاقانه‌ای کارگردان تیم برتون را احیا کرد و جنا اورتگا را به یک ستاره نسل تبدیل کرد – حال و هوای ترسناک، غریب و کاملاً ناخوشایندی را از خود ساطع می‌کند و شخصیت خانواده آدامز را به یک سری کارآگاهی نوجوانانه هری پاتر برای بچه‌های گوت تبدیل می‌کند که نتایج بسیار سرگرم‌کننده‌ای دارد. اما بازگشت ونزدی در اوج تابستان نشان دهنده رویکرد موفق نتفلیکس برای فصل دوم این نمایش است – بسیار بزرگتر و پرستاره‌تر، یک درخشش شبیه به چیزهای عجیب از نظر وسعت، با نتایج تا حدودی متفاوت.

سلاح مخفی فصل 1، خود اورتگا بود – بازیگری عالی، ارتقاء مواد با ارائه لذت بخش و بی احساس. او در اینجا هم عالی است و از هر خط برنده لذت می‌برد. او در ابتدای کار اعلام می‌کند: “این آدامز با دو D است.” “مثل ‘اتاق ضربه گیر’.” ما در طول ایده او از سرگرمی‌های تابستانی – رویارویی با یک قاتل زنجیره‌ای که پوست سر قربانیان خود را می‌کند و موهایشان را به عروسک‌های چینی تبدیل می‌کند – دوباره با ونزدی متحد می‌شویم، قبل از اینکه دوباره به آکادمی نورمور، مدرسه شبانه روزی ماوراء الطبیعه برگردیم، جایی که به نظر می‌رسد او تمام چیزهای مرموز و شبح آلود را جذب می‌کند.

محیط‌های هاگوارتز مانند بار دیگر دنیای دنجی را برای سکونت این سریال فراهم می‌کنند – اما در این چهار قسمت اول از فصل 2، آن دیوارهای سنگی داستان‌های زیادی را می‌پوشانند، زیرا شخصیت‌های جدید مختلف، ستاره‌های مهمانی که به بازیگران ثابت فصل تبدیل شده‌اند و افراد مورد علاقه قدیمی برای جلب توجه در قسمت‌های پر از جمعیت با هم رقابت می‌کنند (هر قسمت در اینجا یک ساعت کامل است). استیو بوشمی در نقش مدیر جدید نورمور، بری دورت، حضور دارد که انرژی “حال شما چطور است، بچه‌ها؟” او به نظر می‌رسد چیز شوم‌تری را پنهان می‌کند. پاگزلی، برادر کوچک ونزدی (ایزاک اوردونز) نیز اکنون دانشجوی نورمور است و به طور اتفاقی یک زامبی با قلب کوکی را احیا کرده است که او را “اسلارپ” می‌نامد. انید (اما مایرز)، دختر گرگ‌نمای محبوب طرفداران، که در اینجا به طور قابل توجهی کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، جاذبه‌های عاشقانه جدیدی را تجربه می‌کند، در حالی که احساس می‌کند توسط یک استاکر نامرئی از تحقیقات ونزدی کنار گذاشته شده است. و این تنها نیمی از ماجرا است.

همه اینها حواس را از دو رشته اصلی پرت می‌کند: اولاً، توانایی‌های روانی ونزدی دچار مشکل شده است، چشمانش هر زمان که از آنها استفاده می‌کند اشک‌های سیاه چسبناک می‌ریزند، در حالی که یک پیشگویی فاجعه‌بار باعث شمارش معکوس برای تغییر آینده می‌شود. ثانیاً، یک کلاغ یک چشم در حال چرخیدن بر فراز نورمور است و گروهی از کلاغ‌های قاتل را رهبری می‌کند که به طور واقعی چشم قربانیان بی خبر را از حدقه در می‌آورند – بهترین پرونده برای اینکه ونزدی دوباره به مسیر تحقیقاتی خود بازگردد.

تمام عناصر تشکیل دهنده ونزدی سرگرم‌کننده هستند. لحن سبک و طنز ترسناک آن، اوقات خوبی را رقم می‌زند، ارزش‌های تولید مجلل هستند و بازیگران در سراسر هیئت مدیره فوق‌العاده هستند. این نیم فصل به تنهایی تاندیوه نیوتون، بیلی پایپر، هتر ماتارازو، آنتونی مایکل هال، جوانا لاملی، جوناس سوتامو، هیلی جوئل آزمنت و کریستوفر لوید را به ارمغان می‌آورد – آخرین نفر به عنوان یک سر جدا شده در یک شیشه ظاهر می‌شود. دستیار دست انسان‌نما، ثینگ (که توسط شعبده‌باز و بازیگر ویکتور دوروبانتو زنده شده است) همچنان دزد صحنه است، در حالی که عموی فستر با چشمان از حدقه درآمده فرد آرمیسن به طرز باشکوهی خنده‌دار است. و برتون – که چهار قسمت از این فصل، از جمله دو قسمت از این بلوک اول را کارگردانی می‌کند – به وضوح در حال تفریح با تیم است، یک همکاری خلاقانه آنقدر قوی است که او آلفرد گوف و مایلز میلر، مجریان نمایش را بین فصل‌ها به بیتل‌جوس بیتل‌جوس آورد. او تنها در قسمت اول به پرندگان، قلب رازگو و اسلیپی هالو خود ادای احترام می‌کند، در حالی که یک سکانس انیمیشن استاپ موشن کلاسیک برتونی را نیز ارائه می‌دهد.

اما رویکرد فوق‌العاده بزرگ فصل 2 اغلب باعث می‌شود که خود ونزدی در نمایش خودش یک فکر ثانویه به نظر برسد. به مورتشیا و گومز آدامز (کاترین زتا جونز و لوئیس گوزمن عالی) به عنوان نقش‌های منظم خیلی زیاد داده می‌شود تا در محوطه دانشگاه حضور داشته باشند، و استفاده بیش از حد از آنها به طور جدی به سبک _ونزدی_ آسیب می‌زند. بازیکنان اصلی در هجوم چهره‌های جدید کمی فراموش شده به نظر می‌رسند. یک قطع ارتباط جزئی بین لحظات ترسناک نمایش و تمایلات درام نوجوانانه آن وجود دارد. و رویکرد نیم فصل نتفلیکس به این معنی است که این بخش زمانی متوقف می‌شود که تازه همه چیز شروع شده است. مشخص است که چرا این استریمر روی نمایشی با این همه پتانسیل سرمایه‌گذاری می‌کند، اما امیدوارم قسمت‌های آینده قطعات بدن را به طور یکنواخت‌تری به هم وصل کنند. دیدن ونزدی به عنوان یک دختر تابستانی جالب است، اما هالووین همچنان جایی است که او واقعاً به آن تعلق دارد.

Freaky Friday، با ماهیت کمدی نوجوانانه دوست‌داشتنی و سبک‌مغزش و باطن پرشور و قطعات موسیقی اصیل جذابش، در گذر زمان استوار مانده است. جذابیت اصلی آن از پیوند لیندزی لوهان جوان و جیمی لی کرتیس باتجربه ناشی می‌شود، جفت‌شدن شیمیایی و استعداد کمدی جسمانی آن‌ها به فرضیه تبادل بدن فیلم، جلوه‌ای جادویی بخشید. این همکاری پرانرژی، شایسته تجدید دیدار بود، البته تحت شرایط ایده‌آل.

Freakier Friday، که در زمان حال روایت می‌شود، از این ویژگی بهره می‌برد که حدود 2 دهه پس از قسمت پیشین خود، با نسل جدیدی از نوجوانان روبه‌رو هستیم. چنان‌که با یک مونتاژ به سبک دفترچه خاطرات درمی‌یابیم، این نسل جدید توسط هارپر (جولیا باترز)، دختر موج‌سوار و کلاه‌به‌سر آنا، که لوهان نقش او را ایفا می‌کند، نمایندگی می‌شود. این، یک شروع دلپذیر است که به مادربزرگ درمانگر و باحال، تس (کرتیس)، اجازه می‌دهد تا ناگزیر قدم فراتر بگذارد، زیرا به دستور آنا با هارپر ارتباط برقرار می‌کند. پویایی ناهماهنگ آن‌ها، که قدردان رابطه صمیمانه ایجادشده بین آنا و تس پس از جابه‌جایی اولیه آن‌ها در فیلم اول است، کارساز است. تا اینکه آنا به‌شدت دلباخته اریک (مانی جاسینتو)، رستوران‌دار انگلیسی می‌شود. ناگهان، نامزدی، دختر خوش‌پوش و دلسوز او، لیلی (سوفیا هامونز)، و نقل‌مکان قریب‌الوقوع به لندن در این میان ظاهر می‌شوند.

تلاش برای کارآمد کردن فرضیه فیلم Freakier Friday در حالی که فیلم را به سمت عصری جدید سوق می‌دهد، باعث شده تا عناصر متعددی در حال چرخش باشند. جابه‌جایی چهارطرفه — که توسط یک روانشناس آماتور در مهمانی مجردی آنا ایجاد می‌شود — به لوهان و کرتیس این فرصت را می‌دهد تا بار دیگر با جذابیت‌های خودجوش خود بدرخشند، زیرا این‌بار هر دو به ذهنیت‌های جوان‌تری پرتاب می‌شوند و به‌طرز ناشیانه‌ای با لباس‌های جسورانه و نوجوانانه درگیر می‌شوند و تلوتلو می‌خورند. اما داستان می‌توانست اجازه دهد تا برخی از این عناصر از دست بروند. فیلم‌نامه آن‌چنان دغدغه ارائه خدمات به طرفداران را دارد و در عین حال تلاش می‌کند برای مخاطبان جوان‌تر جذاب باشد که به هیچ‌کدام فضای کافی برای مانور نمی‌دهد، در عوض بین نقاط داستانی با یک رشته باریک روایی حرکت می‌کند.

این به آن معنا نیست که فاقد جادو است. بازگشت جیک، دلبر موتورسوار بور، چاد مایکل موری، یکی از مفرح‌ترین صحنه‌های فیلم را شکل می‌دهد، زیرا تس، لیلی، نکات معاشقه را به آنا، هارپر، می‌آموزد و به نمایشی خیره‌کننده از حساسیات کمدی بزن‌بهادری لوهان منتهی می‌شود. سال‌ها هیچ تأثیری بر پیوند او با کرتیس نگذاشته‌اند، و تماشای اجرای دوباره آن‌ها در داستانی که به آن‌ها آزادی عمل می‌دهد، هیجان‌انگیز است. ترفندهایی مانند مونتاژ تعویض لباس، که ممکن است در فیلم‌های دیگر تکراری به نظر برسند، در اینجا لذت‌بخش هستند، به‌ویژه با علاقه لیلی به مد که باعث می‌شود تس عینک آفتابی صورتی و ژاکت‌های مزین به سنجاق قفلی بپوشد. بازیگران مکمل شایسته تقدیر هستند، به‌ویژه باترز و هامونز که در نقش طرف بزرگسال‌تر نوجوانان، داستان را سرپا نگه می‌دارند. اما بالاتر از همه، این فیلم به‌عنوان ویترینی برای ویژگی‌های درخشان این دو بازیگر اصلی، موفق عمل می‌کند.

این یک فکر عالی و تضمین‌شده برای هالیوود است: اگر سرنوشت ایالات متحده به مهارت آیس کیوب در کپی و پیست کردن سریع وابسته بود، چه؟ در تفسیر جدید آمازون از «جنگ دنیاها» اثر اچ.جی. ولز، مقدار زیادی تایپ کردن وجود دارد. حمله بیگانگان از نقطه نظر تحلیلگر رایانه‌ای تهدیدات داخلی کیوب به تصویر کشیده می‌شود. این نمایش از طریق دوربین‌های مداربسته، تلفن‌ها، فیس‌بوک و گزارش‌های سی‌ان‌ان نمایان می‌شود، و نتیجه آن یک حماسه به سبک رولاند امریش است که با باتری ۱۳ درصدی فیلم‌برداری شده است: یک تلاش بد، احمقانه و بدون تفکر که حتی یک یا دو ایده خوب خود را نیز از بین می‌برد.

اگر فیلم «جنگ دنیاها» استیون اسپیلبرگ در سال ۲۰۰۵ عمیقاً به نگرانی‌های پس از ۱۱ سپتامبر پرداخت، این به‌روزرسانی جدید به تمام ترس‌های معاصر اشاره دارد – تهاجم به حریم خصوصی، خطرات استخراج داده، دورویی دولت‌ها، جایی که آمازون بسته‌های شما را تحویل می‌دهد – اما هیچ تصوری از چگونگی معتبر یا مرتبط جلوه دادن آن‌ها ندارد.

کیوب نقش ویل رادفورد را ایفا می‌کند، یک متخصص وزارت امنیت داخلی که در یک دفتر خالی کار می‌کند اما به تمام دوربین‌های نظارتی در سراسر ایالات متحده دسترسی دارد. او در آغاز از این جایگاه ویژه برای نظارت بر دختر دانشمندش، فیت (ایمان بنسون) – او یک دوربین در یخچال او دارد، احتمالاً برای بررسی موجودی یاکولت او – و پسر بی‌حال و متخصص کامپیوترش، دیوید (هنری هانتر هال) استفاده می‌کند.

واکنش کیوب به همه این‌ها، حالت عبوس همیشگی او است و این حالتی است که به ندرت تغییر می‌کند، حتی وقتی که گلوله‌های آتشین در آسمان زبانه می‌کشند، به ساختمان‌ها ضربه می‌زنند و در یک لحظه دیدنی نادر، سه‌پایه‌ها از دهانه‌های آتش‌فشانی خارج می‌شوند. با این حال، با وجود این که به نظر می‌رسد دنیا در حال فروپاشی است و در میان جلسات توجیهی با رئیس‌جمهور، رادفورد بیشتر این کشتار را نادیده می‌گیرد و تمام منابع خود را برای بررسی امنیت فرزندانش صرف می‌کند. بیشتر از هر یک از موضوعات سنگین‌تری که فیلم‌نامه به آن‌ها اشاره می‌کند، «جنگ دنیاها»، نسخه ۲۰۲۵، در اصل در مورد این است: یک حمله تمام‌عیار بیگانگان که باعث ویرانی جهانی می‌شود، باید اتفاق بیفتد تا به ویل یادآوری کند که باید فرزندان بالغ خود را رها کند.

در اقتباس رادیویی خود از داستان در سال ۱۹۳۸، اورسون ولز از رسانه آن لحظه برای ایجاد وحشت گسترده استفاده کرد، و ایده‌ای در مورد گفتن داستان (اغلب بازگو شده) از طریق رسانه‌های معاصر وجود دارد. همچنین برخی تغییرات جالب در اینجا وجود دارد: علف قرمز و ویروس مرگبار یک پیچش مدرن و جذاب دریافت می‌کنند. اما این ضعیف است: فیلم‌برداری بد (ریچ لی، کارگردان تبلیغاتی امینم، ایده‌ای در مورد چگونگی به تصویر کشیدن قانع‌کننده افراد در حال صحبت کردن در صفحه ندارد)، جلوه‌های ویژه ارزان‌قیمت، طرح داستان احمقانه، دیالوگ‌های وحشتناک (نقل قول برجسته: “باسن‌های بین کهکشانی خود را به خانه برگردانید!”)، بازی‌های بد، و یک نقطه اوج که در آن یک سرویس آمازون روز را نجات می‌دهد. آشغال درجه یک.

بیگانه: زمین با آگاهی قبلی شما بازی می‌کند. وقتی که روی دیوارهای سفید و استریل یک فضاپیمای ویلند-یوتانی باز می‌شود، مجموعه‌ای از لوله‌های کرایو با ظاهری گلبرگ‌دار را می‌بینیم که با نمایشگرهای سوسوزننده احاطه شده‌اند که متن را با صدای یکنواخت و در عین حال تهدیدآمیز نشان می‌دهند. یک خدمه با ظاهری فرسوده، همراه با یک افسر علمی با رفتاری هراس‌آور و مکانیک‌هایی با رفتاری بدخلق، در کنار یک میز برای صرف صبحانه جمع شده‌اند و سیگار می‌کشند. این صحنه تقریباً یک کپی دقیق از بیگانه ریدلی اسکات است، گویی مستقیماً از سال 1979 برداشته شده است. در حالی که USCSS ماژینو (ممکن است دوستداران تاریخ به طور پنهانی لبخند بزنند) نوسترومو نیست، مأموریت آن هم به همان اندازه با بدشانسی همراه است.

این سقوط (سلسله رویدادهایی که منجر به آن می‌شوند برای قسمتی در آینده ذخیره شده‌اند، قسمتی که می‌توان آن را به آسانی به عنوان بهترین فیلم بیگانه پس از سال 1986 توصیف کرد) ما را به زمینی هدایت می‌کند که تا پیش از این فقط در افسانه‌های سینمایی بیگانه به آن اشاره شده است — زمینی که توسط دولت‌ها اداره نمی‌شود، بلکه در عوض، توسط پنج مگا-شرکت کنترل می‌شود. این فضاپیمای ماژینو است که در این آرمان‌شهر کاپیتالیستی سقوط می‌کند، در حالی که یک هیولای بیومکانیکی آشنا در محموله پنهان شده است.

این سوال که آیا ساختار فیلم بیگانه می‌تواند در قالب یک سریال هشت قسمتی کار کند یا خیر، سریعاً به آن پاسخ داده می‌شود — لزومی به این کار نیست. بعد از پنج فیلم اصلی، دو فیلم متقاطع ضعیف و 46 سال حضور در فرهنگ عامه، زنومورف دیگر آن معمای سابق نیست — موضوعی که نوا هاولی، تهیه‌کننده سریال، به خوبی از آن آگاه است. به همین دلیل زنومورف تنها یکی از پنج نمونه‌ای است که ماژینو از اعماق فضا بیرون می‌کشد. از یک چشم انگلی گرفته تا موریانه‌های خون‌آشام، هر یک از این موجودات فرازمینی بدخلق به شکل متمرکزی کابوس‌وار هستند، با چرخه‌های زندگی پیچیده‌ای که زمینه مناسبی را برای وحشت جسمی زننده فراهم می‌کنند — یک گربه زامبی تا مدت‌ها در حافظه باقی خواهد ماند و شما دیگر به گوسفندها یا بطری‌های آب به چشم سابق نگاه نخواهید کرد. این بدان معنا نیست که زنومورف دیگر کاربردی ندارد — او زودتر از موعد مستقر می‌شود، سپس عقب‌نشینی می‌کند، هاولی استفاده‌ای محدود اما تاثیرگذار از جانور گیگر در طول قسمت‌های باقی‌مانده می‌کند. نکته اصلی این است که او بیگانه را نه به عنوان یک دشمن یا نقطه کانونی روایت، بلکه به عنوان پس‌زمینه‌ای (البته مرگبار) برای یک داستان انسانی قانع‌کننده‌تر قرار می‌دهد.

شهری که فضاپیما در آن سقوط می‌کند، توسط شرکت Prodigy اداره می‌شود، شرکتی که تقریباً به همان اندازه از وجدان، ندامت یا هرگونه تصور اخلاقی در مورد موجودی که به آن طمع دارد، بی‌بهره است. مدیرعامل آن، بوی کاوالیر (با بازی ساموئل بلنکین) — پابرهنه، و همیشه با لباس خواب — در جستجوی جاودانگی است، و ذهن نوجوانان بیمار لاعلاج را به بدن‌های مصنوعی منتقل می‌کند (به ما گفته شده که بدن بزرگسالان خیلی غیرقابل انعطاف است). این سریال از طریق این پسران (و دختران) گمشده، به بررسی ذات آگاهی، مرگ و میر، انسانیت و آنچه که پس از محو شدن آن باقی می‌ماند، می‌پردازد. این “هیبریدها” یک تضاد قانع‌کننده را به نمایش می‌گذارند: بدن‌های آن‌ها بالغ است، رفتارهایشان کودکانه است، قدرت و سرعت فوق‌العاده به هرگونه قهر کودکانه زیربنایی حالتی تهدیدآمیز می‌بخشد.

اولین نفر از آن‌ها وندی سیدنی چندلر است (اشاره به پیتر پن به هیچ وجه ظریف نیست)، ترکیبی از بی‌گناهی بی‌آلایش، شگفتی با چشمان درشت و عزم تزلزل‌ناپذیر — قهرمانی که به همان اندازه که به ریپلی مدیون است، به نیوت نیز مدیون است. ارتباطات وندی با برادر انسانش (الکس لاوتر) و خود زنومورف (او شروع به یادگیری زبان آن در یک قمار می‌کند که به اندازه آنچه که به نظر می‌رسد، نابخردانه نیست)، در کنار وضعیت مشکوک او به عنوان دارایی شرکتی، او را بین دنیاهای مختلف معلق نگه می‌دارد. در همین حین، کیرش مصنوعی Prodigy (با بازی تیموتی اولیفانت با موهای سفید یخی) دستور کار پنهانی دارد، و تنها بازمانده ماژینو، سایبورگ مورو (با بازی بابو سیسای)، به شکلی پنهانی به عنوان یک دشمن به همان اندازه تهدیدآمیز مانند موجود فرازمینی همنام، ظاهر می‌شود.

هاولی، پس از موفقیت در به‌تصویرکشیدن فیلم‌های Coens با Fargo، در اینجا از اسکات (محو شدن‌های آهسته، ترس سنجیده شده) به کامرون (نیروی دریایی سرزنده، تفنگ‌های پالس دست‌کاری شده) تغییر حالت می‌دهد، هر دو اثری کلاسیک را که این فرنچایز را ایجاد کردند، بازسازی می‌کند، در حالی که به طور همزمان نشان منحصربه‌فرد خود را بر این نمایش می‌زند (سوزن‌های آکورد قدرتمند شامل هر چیزی از متالیکا تا Jane’s Addiction است). حتی خلاصه‌های هر قسمت نیز به طرز ماهرانه‌ای نوشته شده‌اند: نگاهی اجمالی ناهماهنگ و مبتنی بر فضا به لحظات کلیدی، به جای توضیحات بیش از حد پر زحمت.

نتیجه کلی چیزی کمتر از یک پیروزی نیست. یک حماسه بیگانه که هم آشنا و هم کاملاً تازه است. یک افسانه ترسناک ترنس‌هیومن که بدون هیچ بیگانه‌ای به تنهایی هم می‌تواند بدرخشد. یک تجربه سینمایی حاد که با ظرافت برای نمایش در قسمت‌های یک ساعته ساخته شده است. اگر ضرب‌آهنگ درام تا حدودی با زره پوشیده شده از پیش‌درآمدها کند شده باشد (ما هیچ توهمی نداریم که یک همه‌گیری جهانی در حال وقوع است)، و اشاره‌ها به فرهنگ معاصر گهگاه باعث ایجاد ناهنجاری شود (یک لطیفه تکراری از عصر یخبندان 4 غیرمنتظره است)، هیچ‌کدام از آن‌ها تاثیری در کل بزرگ‌تر ندارند. رویدادها در اینجا به جای اینکه از قانون بیگانه بکاهند، موفق می‌شوند رویدادهای انگیزشی هر دو فیلم بیگانه و بیگانه‌ها را در پرتو جدیدی قرار دهند. چه ستایش والاتری از این می‌تواند وجود داشته باشد؟