برچسب: Delta

متال گیر سالید: دلتا، نخستین بازآفرینی از متال گیر سالید 3 نخواهد بود.

از دو دهه پیش که متال گیر سالید 3 با چتر نجات به میان ما آمد، کونامی بارها این اثر تاکتیکی هیدئو کوجیما را بازنشر، بازسازی و نوسازی کرده است؛ با افزودن، کاستن و تغییرات چشمگیر در ماجراجویی اسنیک در جنگل‌های غیرواقعی اتحاد جماهیر شوروی.

می‌توانید نسخه اولیه PS2 را که در سال 2004 مثل یک بمب هسته‌ای تاکتیکی سروصدا به پا کرد، پیدا کنید یا از نسخه صیقل‌خورده‌تر و کامل‌تر Subsistence لذت ببرید. می‌توانید در حال حرکت بازی کنید یا بعضی امتیازات را برای تجربه آن روی جدیدترین فناوری‌ها بپذیرید. اگر هیچ‌کدام این‌ها شما را به وجد نیاورد، شاید دلتا بتواند Snake Eater رویایی‌تان را ارائه دهد.

راه‌های فراوانی برای لذت بردن از یکی از برترین بازی‌های تاریخ وجود دارد؛ اما روش صحیح تجربه MGS3 چیست؟ آیا هدف اصالت است یا اصلاً دست‌یافتنی است؟ آیا حاضریم بعضی از ویژگی‌های اصلی آن را به خاطر لذت‌بخش‌تر و در دسترس‌تر بودن فدا کنیم؟ خلاصه اینکه: متال گیر سالید 3 واقعی چیست؟

ماموریت شما، جک، نفوذ به نسخه‌های مختلف این شاهکار ارزشمند و بررسی تغییرات اعمال‌شده در طول سال‌ها، چه خوب و چه بد، است؛ با شروع از…

متال گیر سالید 3: Snake Eater

تلاش کنید بعضی از اصول زندگی در سال 2004 را به یاد آورید: شما تی‌شرت «رای به پدرو» پوشیده‌اید، دستبند Livestrong به دست دارید و با T9 به 8 نفر برتر MySpace خود با Moto Razr نو پیامک می‌فرستید. مرد عنکبوتی 2 هم در سینما، هم روی آیپاد مینی شما و هم درون کنسول نسل ششمی شماست. بازی‌های دیگری هم در این سال پُربار برای جلب‌توجه شما رقابت می‌کنند؛ مثل دنباله‌های درجه‌یکی چون Half-Life 2، Halo 2 و GTA: San Andreas. MGS3 پا به پای همه آن‌ها پیش می‌رود.

حک‌شده روی این دیسک انحصاری PS2، یک اثر کلاسیک جاودانه است. Snake Eater در پی MGS2 که ذهن‌ها را منفجر کرد، تجسم ایده‌آل یک پیش‌درآمد است؛ یک حماسه اکشن در دسترس با صداپیشگی عالی و سیستم‌های گیم‌پلی پیچیده و عجیب. این بازی یک سکوی پرتاب عالی برای تجربه کوجیما است و کاملاً شایسته نمره 9.6 زمان خود است.

اما خود بازی تنها چیزی است که دریافت می‌کنید.

اولین نسخه Snake Eater هیچ ماموریت VR، حالت چندنفره و هیچ ویژگی اضافه‌ای فراتر از Snake vs. Monkey نداشت؛ یک مینی‌گیم جذاب قایم‌باشک‌بازی با حضور میمون‌های معروف سری Ape Escape سونی. ازآنجاکه خود کمپین بیشتر از یک غذای مقوی بود، در آن زمان کسی زیاد شکایت نکرد؛ گرچه غرولندهایی در مورد دوربین ثابت و از بالا که از MGS2 به ارث رسیده بود، وجود داشت.

نمای بالا به پایین برای پایگاه‌ها، تانکرها و… میله‌های بازی‌های Metal Gear گذشته به‌خوبی جواب می‌داد؛ اما از دوران اوج رایانه‌های شخصی 8 بیتی ژاپنی تغییرات زیادی رخ داده بود. اولین نسخه Snake Eater گاهی آزاردهنده است و زاویه دید تنگ از جنگل‌های وسیع Tselinoyarsk به‌درستی استفاده نمی‌کند.

بااین‌حال، نسخه اصلی PS2 تجربه‌ای ناب و بی‌نظیر از Snake Eater است و هیچ‌چیز مثل فرو بردن دندان‌های خود در اولین پیش‌نویس یک شاهکار نمی‌شود. معتبرتر از این متن ناتمام اما بنیادی که MGS3 از آن ریشه گرفته، وجود ندارد.

فقط چند ماه طول کشید تا کوجیما و کونامی شروع به دستکاری بازی کنند. مثل MGS2 پیش از آن، نسخه PAL از Snake Eater شامل یک حالت boss rush، صحنه‌های سینمایی و درجه سختی “European Extreme” بود؛ شاید یکی از بزرگ‌ترین افتخاراتی که تابه‌حال به یک قاره اعطا شده است.

خود بازی تغییرات اساسی نداشت؛ اما در MGS3: Subsistence شاهد تغییرات subSISTantial خواهیم بود.

متال گیر سالید 3: Subsistence

نسخه جدید و بهبودیافته Snake Eater اصلاً تعجب‌آور نبود؛ چون هر دو عنوان قبلی MGS با گسترش‌های بازبینی‌شده همراه بودند. Metal Gear Solid: Integral یک دیسک کامل از ماموریت‌های VR، یک نمای اول‌شخص قابل بازی و یک حالت عکس‌برداری عجیب‌وغریب داشت که از آن زمان در Death Stranding 2 دوباره متولد شده است.

MGS2: Substance پُر از محتوای اضافی بود؛ ازجمله Snake Tales نامتعارف و عموماً احمقانه برای آرام کردن ارتش خشمگین مخالف رایدن. خود بازی اصلاحات ظریفی زیادی دریافت کرد؛ گرچه هیچ‌چیز نزدیک به وسعت MGS3 نبود.

با MGS3: Subsistence، تجربه Snake Eater اکنون از دیسک‌های دوتایی تشکیل شده است؛ با یک DVD دوم که پُر از مطالب جایزه است و همچنین پورت‌های جدیدی از بازی‌های اصلی MSX؛ ازجمله اولین بومی‌سازی رسمی از Metal Gear 2 باشکوه.

اگر این برای پولی که می‌دهید کافی نبود، دیسک به‌اصطلاح “Persistence” هم شامل یک حالت چندنفره آنلاین کامل بود: Metal Gear Online. سایر بازی‌های MGS، ازجمله Delta، نسخه خودشان را از فرمول PvP ارائه می‌دهند؛ اما این تنها نسخه MGS3 است که آن را دارد؛ گرچه سرورها از سال 2007 خاموش شده‌اند.

صرف‌نظر از خوبی‌ها، این تغییر بزرگ در گیم‌پلی است که Subsistence را به یک رویداد مهم تبدیل می‌کند. به همین دلیل است که این انتشار مجدد طرحی برای تمام تکرارهای آینده عنوان بوده و آنقدر مهم است که بتوان به‌طور منطقی استدلال کرد که Subsistence خود یک بازسازی است.

Subsistence یک سیستم دوربین سوم‌شخص کاملاً جدید و کنترل‌شده توسط بازیکن را به ارمغان می‌آورد؛ اساساً یک نمونه اولیه که از Metal Gear Solid 4 درحال‌توسعه قرض گرفته شده و یک پیشرفت بزرگ ازنظر تجربه کاربری است. این بازی حالا به شما اجازه می‌دهد به اطراف گوشه‌ها نگاه کنید و محیط اطرافتان را بررسی کنید، بدون اینکه مجبور باشید به حالت اول‌شخص بروید. روش قدیمی همچنان در دسترس است؛ گرچه خیلی جذاب نیست؛ حتی اگر بخشی از تجربه در این انتقال از بین برود:

POV جدید، بازی را کمی آسان‌تر می‌کند؛ گرچه به‌هیچ‌وجه به‌اندازه‌ای نیست که Twin Snakes سالن‌های Shadow Moses را بی‌اهمیت کرد.

بعضی از صحنه‌های سینمایی در اصل حاوی نماها و حرکات سفارشی دوربین بودند که با سیستم جدید دیده نمی‌شوند. آن‌ها هنوز آنجا هستند؛ اما باید از قبل در مورد آن‌ها بدانید تا به آن‌ها سوییچ کنید.

درنهایت، جنگل وسیع شوروی وقتی دوربین رها می‌شود، کمی از جادوی خود را از دست می‌دهد. بدون زوایای محدود و تنظیم‌شده Snake Eater وانیلی، دیدن فراتر از توهم یک بیابان وسیع و تشخیص منطقه به‌عنوان چیزی که واقعاً هست آسان‌تر است: مجموعه‌ای از اتاق‌های کوچک که با صفحه‌های بارگذاری به هم متصل شده‌اند.

صرف‌نظر از مشکلات، دوربین جدید Subsistence را به یک نامزد قوی برای نسخه قطعی MGS3 تبدیل می‌کند. تقریباً صرفاً افزایشی است و برخلاف نسخه‌های آینده، ازنظر محتوا کامل است. مقیاس بررسی دقیق‌تر ما در آن دوره، ارتقا را ارزشمند دو دهم امتیاز دانست و بسیاری دیگر موافق خواهند بود که این بازی بهتر از نسخه اصلی است؛ اما آیا همان بازی است؟

انتشار مجدد بهبودیافته در این مرحله یک سنت کوجیما است. حتی Death Stranding یک “نسخه کارگردان” دارد؛ گرچه خود کوجیما با این برچسب مخالف است؛ او اصطلاح “Director’s Plus” را ترجیح می‌دهد. گسترش‌های او برای تکمیل نسخه اصلی هستند، نه اینکه روی آن‌ها سایه بیندازند یا جایگزین آن‌ها شوند؛ حتی اگر در بعضی موارد، نسخه‌های وانیلی دیگر ازنظر تجاری در دسترس نباشند.

Subsistence روان‌ترین راه برای بازی MGS3 است و احتمالاً دوربینی است که بازی باید با آن عرضه می‌شد. نکته اینجاست که این‌طور نشد. اولین نسخه Snake Eater دیدگاه سازش‌ناپذیر کوجیما باقی می‌ماند و Subsistence نیز همین‌طور. انتخاب با شماست که آیا می‌خواهید یک دوربین آزاردهنده را در پیگیری تاریخ‌نگاری تحمل کنید، بدون اینکه وسوسه شوید به سیستم بهتر سوییچ کنید.

Subsistence به مدت پنج سال حرف آخر را در مورد MGS3 زد، تا اینکه نسخه دیگری Snake Eater را به نسل جدیدی آورد. بیشتر آن به هر حال.

متال گیر سالید 3: Snake Eater HD

Metal Gear Solid: HD Collection در نوامبر 2011، هم‌زمان با Modern Warfare 3 منتشر شد که یک نیمه‌شب شلوغ در Gamestop رقم زد. این مجموعه شامل پورت‌های به‌روز شده MGS 2 و 3، به اضافه یک نسخه جدید از Peace Walker انحصاری PSP، همه با کیفیت 720p است.

Snake Eater HD بر اساس Subsistence ساخته شده و دوربین آزاد را در خود جای داده و درعین‌حال وضوح بالاتر، پشتیبانی از صفحه عریض 16:9 بومی و عملکرد 60 فریم در ثانیه را ارائه می‌دهد. مجموعه HD همچنین اولین فرصت برای صاحبان XBox برای تجربه MGS3 بود؛ گرچه این با یک اخطار بزرگ همراه بود.

در سال‌های خوش‌بینانه اولیه هزاره، سازندگان کنسول با کنترلرها کمی دیوانه شدند. این یک دوره بزرگ نوآوری بود که منجر به رها کردن سیم‌ها، لرزش داخلی، دکمه‌هایی به شکل لوبیا و کنترلرهایی شد که از ریموت‌های تلویزیون و اره‌برقی الگوبرداری شده بودند. دکمه‌های حساس به فشار یک بن‌بست تکاملی در این دوره بودند.

علاوه بر استیک‌های آنالوگ و تریگرها، کنترلرهای DualShock 2، 3 و XBox اصلی همگی از دکمه‌های صورت آنالوگ استفاده می‌کردند که به فشار پاسخ می‌دادند؛ یعنی به‌جای یک حالت ساده روشن/خاموش، می‌توانستند میزان فشار داده شدن آن‌ها را گزارش دهند. بازی‌های زیادی از این ویژگی استفاده نکردند؛ اما کوجیما، مردی که خود خورشید را به یک وسیله جانبی بازی تبدیل کرد، با خوشحالی حساسیت به فشار را در بافت خود MGS2 و 3 دوخت.

برای بالا بردن سلاح خود، دکمه سلاح تعیین‌شده را به‌آرامی فشار دهید. رها کنید تا اسلحه خود را بدون ایجاد هشدار یا صرف سلامت صدا خفه‌کن پایین بیاورید. آن را تا آخر فشار دهید تا ماشه را بکشید. با حافظه عضلانی امروزی، عدم لمس دکمه‌های شانه هنگام کار با سلاح گرم در بازی کمی آزاردهنده است؛ اما کار می‌کند.

تمرکز MGS3 بر مبارزه نزدیک، پیچیدگی بازجویی از دشمنان در انتهای تیغه اسنیک را اضافه می‌کند؛ جایی که یک لغزش انگشت شست می‌تواند بازجویی را به خونریزی تبدیل کند. کوچک‌ترین تفاوت فشار تمام چیزی است که بین گرفتن چند dogtag براق جدید یا پاشیدن روده های GRU روی لباس استتار شما و از دست دادن رتبه گرانبهای Pigeon وجود دارد.

کنترل‌های حساس به فشار ممکن است گاهی ناشیانه باشند؛ اما این‌گونه است که بازی باید انجام شود؛ یک مکانیک لمسی و فراگیر منحصربه‌فرد که ممکن است برای همیشه در تاریخ گم شود.

نسخه PS3 از MGS3 HD آخرین نسخه از بازی است که از حساسیت به فشار پشتیبانی می‌کند. با شروع نسخه XBox 360 از مجموعه HD، Snake Eater آن را با یک طرح دست‌وپا گیر اما کاربردی جایگزین کرده است که شامل کلیک کردن روی استیک‌ها می‌شود؛ زیرا کنترلرهای امروزی دیگر قادر به این سطح از ورودی نیستند.

دکمه‌های صورت آنالوگ گران بودند و بی‌تفاوتی عمومی نسبت به آن‌ها باعث شد که سازندگان کنسول آن‌ها را مانند یک کیسه قورباغه‌های درختی فاسد شده با نسل هفتم دور بیندازند. کنترلرهای امروزی در دوره‌های لمسی و میکروفون داخلی خود هستند و هیچ‌کس علاقه زیادی به احیای کنترل‌های فشار نشان نداده است.

کار زیادی نمی‌توان در مورد تصمیم کل صنعت برای حذف یک ویژگی انجام داد؛ اما این بدان معناست که ممکن است هرگز فرصتی برای تجربه دوباره بازی به این شکل نداشته باشیم. حتی شبیه‌سازی برای لذت بردن از Snake Eater همان‌طور که در نظر گرفته شده بود، به سخت‌افزار آنالوگ اصلی و قدیمی نیاز دارد. شما واقعاً نمی‌توانید بدانید که چگونه است مگر اینکه واقعاً آن را احساس کرده باشید.

مجموعه HD همچنین اولین نسخه MGS3 است که محتوایی را از بازی حذف می‌کند. تمام ویژگی‌های جایزه از Subsistence غایب هستند به‌جز Metal Gearهای 8 بیتی. Metal Gear Online از بین رفته و Snake vs. Monkey نیز همین‌طور؛ یکی از اجزای Snake Eater از اولین چاپ آن در سال 2004. سونی نمی‌خواست Ape Escape خود را در پلتفرم‌های دیگر داشته باشد و تا دلتا هنوز هم نمی‌خواهد. به‌زودی به مصالحه هوشمندانه کونامی خواهیم رسید.

مجموعه HD نرخ فریم کُند و درخشش مبهم PS2 Subsistence را با عملکرد روان و وضوح HD جایگزین کرد. بعضی از صحنه‌ها با صفحه عریض خیلی خوب از آب درنمی‌آیند و بعضی از جلوه‌های بصری در ترجمه از بین می‌روند؛ اما به عنوان یک نسخه جامد، سازگار و تقریباً آرشیوی از MGS3 به هدف خود می‌رسد.

فقط حیف است که Guy Savage وارد نشد.

در نسخه‌های قبلی، بعد از اینکه اسنیک اسیر و در اعماق قلعه Groznyj Grad زندانی می‌شود، قهرمان تک‌چشم ما این امکان را دارد که با Para-Medic تماس بگیرد و بازی خود را ذخیره کند. این به‌طور طبیعی، بحثی را در مورد دراکولای برام استوکر برمی‌انگیزد. اسنیک به خواب می‌رود و وقتی بازیکن دوباره ذخیره را بارگیری می‌کند، خود را در یک بازی ویدیویی کاملاً متفاوت می‌بیند.

بدون هیچ توضیحی ما را به یک سکانس هک اند اسلش سیاه‌وسفید و ابتدایی می‌برند که کنترل یک جوان خوش‌تیپ انیمه‌ای با شمشیر قلاب‌دار را بر عهده داریم. یک محیط انبار بافت‌دار، انبوهی از زامبی‌ها با هوش مصنوعی ابتدایی و حتی یک مکانیک اساسی “گرم شدن” وجود دارد؛ اما این عمل تنها پس از چند دقیقه هرج‌ومرج به پایان می‌رسد و Snake Eater به ماجراجویی برنامه‌ریزی‌شده شما بازمی‌گردد.

کابوس اسنیک، معروف به سکانس “Guy Savage”، بهترین نمونه از ترولینگ دیوار چهارم کوجیما است. این به عنوان یک تیزر برای بازی دیگری در نظر گرفته شده بود که تیم در آن زمان در حال بررسی آن بود، با استفاده از یک سیستم نبرد که از Zone of the Enders 3 منتشر نشده قرض گرفته شده بود.

اما، با شروع مجموعه HD، Guy Savage از MGS3 مفقود شده است.

ما دقیقاً نمی‌دانیم چرا. شاید موتور بازی جداگانه برای پورت کردن خیلی دشوار بوده است. شاید کونامی نمی‌خواهد دردسر مجوز دادن به مفاهیم قدیمی برای یک بازی لغو شده را داشته باشد. به هر دلیلی، ما باید ضرر ظاهراً دائمی Guy Savage را تحمل کنیم؛ همراه با لفاظی‌های مربوطه کدک از خدمه عجیب‌وغریب شما از اربابان خودکامه جهانی آینده.

حذف یک سکانس فانتزی غیرمتوالی کاملاً قابل‌چشم‌پوشی پایان دنیا نیست؛ اما Snake Eater بدون آن کامل‌تر است.

تصور کنید اگر Psycho Mantis دیگر گوش شما را در مورد Suikoden پُر نکند، یا MGS4 با نمایش‌های تلویزیونی درون‌دنیایی سورئال زنده باز نشود. این لحظات بازیگوشانه و چشمک‌زننده از عجیب بودن است که بازی‌های کوجیما را بسیار خاص می‌کند و واقعاً حیف خواهد بود اگر Guy Savage به جمع P.T.، اسنیک اسکیت‌باز و Sam Bridges که Monsties را به داخل کاتالوگ محتوای کوجیما می‌کوبد که ممکن است هرگز دوباره نبینیم، بپیوندد.

پورت MGS3 HD به مجموعه اصلی موجود منتقل شد؛ یعنی این تنها راه برای خرید و بازی قانونی Snake Eater اصلی روی سخت‌افزار مدرن است. به همین دلیل به‌راحتی آن را پیشنهاد می‌کنیم؛ به‌خصوص که بازی مدتی به دلیل مسائل حقوقی مربوط به فیلم‌های استوک از فهرست خارج شده بود.

بهترین نسخه از هر بازی نسخه‌ای است که واقعاً می‌توانید بازی کنید؛ پس از همه، و برخلاف سایر عناوین Metal Gear که در حالت تعلیق گیر کرده‌اند، می‌توانید این نسخه فوق‌العاده قوی از Snake Eater را تقریباً روی هر چیزی داشته باشید و اجرا کنید. این همان بازی نیست که در سال 2004 منتشر شد؛ اما تا دلتا، این تمام چیزی است که ما داریم.

قبل از اینکه به روز فعلی برسیم، یک تکرار دیگر از Snake Eater وجود دارد که باید در مورد آن صحبت کنیم و این یکی از جالب‌ترین‌ها است:

متال گیر سالید: Snake Eater 3D

تا قبل از Switch، هیچ‌وقت یک پورت مستقیم از سه‌گانه اصلی MGS به پلتفرم نینتندو وجود نداشته است. Metal Gear برای این شرکت غریبه نیست؛ اما هروقت این سری روی سخت‌افزار نینتندو ظاهر می‌شود، معمولاً یک جور پیچیدگی وجود دارد.

Game Boy Color یک عنوان 2-D بازگشتی قوی دریافت کرد، GameCube از بازسازی بسیار اضافی Twin Snakes لذت برد و خود Snake به‌طور منظم با Super Smash Bros. مبارزه می‌کند. حتی پورت NES از اولین بازی Metal Gear یک نسخه سفارشی (گرچه بسیار پایین‌تر) بود که یک دنباله انحصاری نینتندو را بدون رضایت کوجیما به وجود آورد و او را بر آن داشت تا این سری را صرفاً از روی لجبازی ادامه دهد.

پورت Nintendo 3DS از Snake Eater از این قاعده مستثنی نیست. Snake Eater 3D صرفاً یک پورت قابل‌حمل از عنوان PS2 نیست؛ بیشتر شبیه یک بازسازی تمام‌عیار است. Snake Eater 3D به‌جای اینکه نسخه HD را روی یک کارتریج قرار دهد، هنر، صدا و محتوای MGS3 را به موتور مدرن‌تر و قابل‌حمل Metal Gear Solid: Peace Walker اعمال می‌کند. تفاوت‌ها ظریف هستند؛ اما در دستان شما کاملاً واضح هستند.

طرح رنگ و مدل‌های شخصیت کمی تغییر کرده‌اند و اعلان‌های دکمه جدید مکانیک گیج‌کننده CQC را رمزگشایی می‌کنند. عروسک‌های Kerotan کلکسیونی با یوشی جایگزین شده‌اند. این بازی از سخت‌افزار 3DS به‌طور کامل استفاده می‌کند و از دوربین داخلی برای ایجاد PhotoCamo خود استفاده می‌کند، درحالی‌که صفحه لمسی ثانویه برای سیستم منوی پیچیده MGS3 شگفتی ایجاد می‌کند.

نشانه‌ای واقعی از اینکه Snake Eater 3D بر اساس استخوان‌های Peace Walker ساخته شده، سیستم حرکت و هدف‌گیری جدید است. مانند Peace Walker و MGS4 پیش از آن، Snake حالا می‌تواند به‌سرعت از طریق راه رفتن خمیده در کف جنگل بدود و نیاز به خزیدن آهسته و نوک پا رفتن خسته‌کننده در نسخه‌های اصلی را از بین ببرد.

کنترل‌های پیچش انگشت شست اسلحه از بین رفته‌اند و با یک سیستم هدف‌گیری سوم‌شخص معمولی از روی شانه جایگزین شده‌اند، همراه با طرح مدرن “هدف‌گیری با تریگر چپ، شلیک با راست”. توانایی آسان‌تر برای حرکت هنگام هدف‌گیری، گزینه‌های حرکتی بسیار بیشتری را در طول نبرد به Snake می‌دهد.

این آزادی در ترکیب با ویژگی ایجاد استتار خودتان که کاملاً قابل بهره‌برداری است، در بالای دوربین آزاد از Subsistence، Snake Eater 3D را به آسان‌ترین تکرار MGS3 تبدیل می‌کند؛ گرچه بازی کردن با آن خیلی لذت‌بخش نیست. نرخ فریم افتضاح است، وضوح تصویر کوچک است و موفق باشید در متوقف کردن Shagohod بدون Circle Pad Pro.

احساس متمایز بازی و بهبودهای کیفیت زندگی واقعاً نمی‌توانند این معایب بزرگ را جبران کنند. بااین‌حال، Snake Eater 3D منحصربه‌فرد است. هیچ نسخه دیگری شبیه آن وجود ندارد و ارزش تجربه کردن را دارد؛ اما بیشتر به عنوان یک کنجکاوی، به شرطی که به یک 3DS با دو استیک دسترسی داشته باشید.

به‌علاوه، بیشتر ویژگی‌های بهتر آن در آخرین و جدیدترین تجسم MGS3 ما گنجانده شده است…

متال گیر سالید دلتا: Snake Eater

دلتا در واقع چیزهای زیادی با Snake Eater 3D مشترک دارد. آن هم داستان و گیم پلی MGS3 را روی یک موتور کاملاً جدید پیوند می‌دهد؛ در این مورد Unreal 5، با هدف به‌روزرسانی؛ اما به‌شدت پایبند بودن به محتوای کلاسیک.

کنترل‌های سبک Peace Walker از 3DS منتقل می‌شوند؛ ازجمله راه رفتن خمیده و تیراندازی سوم‌شخص. دلتا همچنین از جابه‌جایی خدایی Metal Gear Solid V برای بعضی از اضافات جدید و شیک به مجموعه حرکات اسنیک قرض می‌گیرد؛ گرچه این بار، توسعه‌دهندگان مستقیماً به تغییرات تعادل با تنظیم دشواری دشمن در پاسخ می‌پردازند.

استتار اسنیک حالا مستقیماً تحت‌تأثیر محیط اطرافش قرار می‌گیرد؛ به‌طوری‌که یک لایه گِل یا یک حمام خون طراوت‌بخش به اسنیک کمک می‌کند تا پنهان بماند. سیستم شفای ناشیانه نسخه اصلی حالا با زخم‌ها و جای زخم‌هایی که در طول بازی باقی می‌مانند و همچنین آسیب به لباس اسنیک، تقویت شده است.

رابط کاربری ساده شده است و گرافیک درخششی عکس‌واقع‌گرایانه و زیبا به آن داده شده است؛ اما اگر تجربه قدیمی‌تری را ترجیح می‌دهید، فیلترهای رنگ اصلی و کنترل‌های دوربین ثابت با حالت “Legacy” در دسترس هستند. مثل Snake Eater 3D، دلتا جنبه‌های اساسی بازی را دست‌نخورده باقی می‌گذارد و گیم پلی را با تکامل این سری برابر می‌کند.

درحالی‌که Snake Eater اصلی از طریق یک DVD 4 گیگابایتی به قلب‌های ما خزید، دلتا با 100 گیگابایت خیره‌کننده از عظمت Metal Gear وزن دارد. بیشتر این را می‌توان به دارایی‌های Unreal Engine با وضوح بالا نسبت داد؛ اما دلتا همچنین پُر از ویژگی‌های جایزه جدید و شگفت‌انگیز قدیمی است.

Secret Theater بازگشته است، درحالی‌که حالت چندنفره Fox Hunt به‌عنوان یک جانشین معنوی برای Metal Gear Online از دست رفته عمل می‌کند. حتی Snake vs. Monkey نیز بار دیگر سر خود را بالا آورده است؛ گرچه فقط در نسخه‌های PlayStation و Steam. خوشبختانه، بازیکنان XBox این بار کنار گذاشته نخواهند شد: کونامی به‌جای IP Ape سونی، حالت انحصاری Snake vs. Bomberman را ارائه می‌دهد. ما فقط یک رویای بد با داشتن احتمالاً کامل‌ترین بسته MGS3 تا به حال فاصله داریم.

بیست سال دیگر، وقتی کسی بپرسد کدام نسخه از MGS3 را بازی کند، آیا اجماع قاطع “فقط دلتا را بازی کن” خواهد بود؟

بعضی از طرفداران خوشحال هستند که جاه‌طلبی‌های دلتا به یک بازسازی محدود شده و به طراحی، فیلم‌نامه و صداپیشگی تالار مشاهیر یک دستاورد هنری منحصربه‌فرد پایبند است. بعضی دیگر ناامید هستند که این یک بازآفرینی کامل از سناریو به سبک بازسازی‌های Resident Evil یا Silent Hill 2 خود کونامی نیست و از محیط‌های قدیمی و صفحه‌های متناوب آزاردهنده که همراه با چنین قلمروی کلاسیک

نقد و بررسی Metal Gear Solid Delta: Snake Eater

مقدمه

بازی Metal Gear Solid Delta: Snake Eater بازسازی بازی کلاسیک سال ۲۰۰۴ است که توسط هیدئو کوجیما ساخته شده بود. کنامی در این نسخهٔ جدید سعی کرده است بدون دستکاری در بطن داستان، تجربه‌ای مدرن اما وفادار به اصل ارائه دهد. این مقاله با استفاده از منابع مختلف انگلیسی به بررسی این بازسازی می‌پردازد و تلاش می‌کند نگاه انتقادی و در عین حال منصفانه‌ای ارائه کند تا مخاطبان فارسی‌زبان بتوانند تصمیم بگیرند آیا این عنوان برایشان جذاب خواهد بود یا خی

ر.

وفاداری به اثر اصلی و تغییرات جزئی

یکی از ویژگی‌های برجستهٔ Delta، وفاداری بی‌نظیر آن به نسخهٔ اصلی است. همان‌طور که نقدهای مختلف اشاره کرده‌اند، این بازی «شات به شات» مراحل، کات‌سین‌ها و حتی صداگذاری نسخهٔ ۲۰۰۴ را بازسازی کرده و تنها در برخی بخش‌ها بهبودهایی اعمال کرده است. کنترل‌ها، به‌ویژه با الهام از نسخهٔ ۳DS و Subsistence، به‌روز شده‌اند تا حرکت دوربین آزادانه‌تر شود و بتوان در حین راه رفتن تیراندازی کرد. گزینه‌ای به نام Legacy Mode نیز وجود دارد که اجازه می‌دهد با کنترل‌های کلاسیک و زاویهٔ دوربین محدود بازی کنید، در حالی که New Style حالت دوربین سوم‌شخص مدرن را ارائه می‌دهد.

گرافیک و جلوه‌های بصری

بازی با موتور Unreal Engine 5 بازسازی شده و این موضوع در همان لحظات نخست خود را نشان می‌دهد. جنگل‌های انبوه، آبشارها و پایگاه‌های نظامی با جزئیاتی کم‌نظیر طراحی شده‌اند؛ جزئیاتی که در نسخهٔ اصلی به‌دلیل محدودیت‌های سخت‌افزاری امکان نمایششان وجود نداشت. در نقد Game Spew آمده است که انیمیشن‌های چهره و هماهنگی لب‌ها نسبت به نسخهٔ اصلی بسیار واقع‌گرایانه‌تر شده و حرکات ریز عضلانی چهره احساسات شخصیت‌ها را بهتر منتقل می‌کند. این بهبودها باعث شده‌اند میان‌پرده‌های طولانی و سینمایی بازی، که یکی از امضاهای سری است، جذابیت بیشتری پیدا کنند. با این حال برخی منتقدان مانند TechRadar متذکر شده‌اند که بازسازی بیش از حد وفادار است و در مقایسه با بازسازی‌های پرخطرتر مثل Resident Evil تغییرات چندانی ارائه نمی‌دهد.

گیم‌پلی و کنترل‌ها

بخش عمده‌ای از نوسازی بازی مربوط به سیستم کنترل و مکانیک‌هاست. حالا می‌توانید در حین نشستن یا سینه‌خیز رفتن تیراندازی کنید و دوربین را آزادانه بچرخانید، ویژگی‌ای که در نسخهٔ کلاسیک وجود نداشت. حرکت بین حالت‌های ایستاده، نشسته و خوابیده روان‌تر شده است و تعویض لباس‌ها و نقاب‌ها با فشردن جهت روی دسته انجام می‌شود که زمان رفتن به منو را کاهش می‌دهد. همچنین سیستمی برای Stalking‌ یا حرکت آهسته و بی‌صدا وجود دارد که به شما اجازه می‌دهد دشمنان را غافلگیر کنید. دشمنان نیز هوش بیشتری دارند و از فاصلهٔ دورتر شما را می‌بینند، بنابراین نیاز به دقت بیشتری در مخفی‌کاری احساس می‌شود.

داستان و شخصیت‌ها

خط داستانی Delta درست همان چیزی است که بیش از بیست سال پیش تجربه کردیم: یک ماموریت مخفی در خلال جنگ سرد، تلاش برای نجات دانشمندی به نام ساکولوف و مواجههٔ نهایی با مربی سابق خود، The Boss. این داستان پیچیده با خیانت‌ها و فریب‌های متعدد همراه است و هنوز هم به‌دلیل عمق شخصیت‌ها و پرداخت سینمایی‌اش جذاب باقی مانده است. شخصیت‌های منفی مانند ولگین و اعضای واحد کبرا هر یک سبک مبارزهٔ خاص خود را دارند و مبارزات با آن‌ها همچنان مثل حل یک معما عمل می‌کند. نکتهٔ جالب این است که با وجود این‌که بازی کاملاً به نسخهٔ اصلی وفادار است، انیمیشن‌ها و مدل‌های جدید چهره به داستان عمق بیشتری بخشیده‌اند و روابط میان اسنیک، EVA و The Boss را ملموس‌تر کرده‌اند.

محتوا و سرگرمی‌های جانبی

علاوه بر کمپین اصلی، بسته به پلتفرمی که بازی می‌کنید، محتواهای فرعی نیز وجود دارد. نسخهٔ پلی‌استیشن شامل بازی کوچک Snake vs. Monkey است که در آن باید میمون‌های مجموعهٔ Ape Escape را شکار کنید، و نسخهٔ ایکس‌باکس شامل Snake vs. Bomberman می‌شود. علاوه بر این، حالت‌های مخفی، لباس‌ها و ویدئوهای طنز (Secret Theater) به بازی اضافه شده‌اند که ارزش تکرار آن را افزایش می‌دهند. برای کسانی که عاشق چالش هستند، درجات سختی بالاتر و قابلیت کسب رتبهٔ Foxhound وجود دارد.

نکات مثبت و منفی

نقاط قوت:

• بازسازی گرافیک با کیفیت بالا و استفاده از موتور UE5 که محیط‌های جنگلی و کاراکترها را زنده می‌کند.
• کنترل‌های مدرن و امکان انتخاب بین حالت کلاسیک و جدید.
• وفاداری کامل به داستان و ساختار بازی اصلی که برای طرفداران قدیمی ارزشمند است.
• سیستم‌های کیفیت زندگی مانند تعویض سریع لباس، قابلیت ذخیرهٔ سریع، قطب‌نما و نشانگر محل دشمن که تجربهٔ بازی را روان‌تر می‌کند.

نقاط ضعف:

• از آن‌جایی که بازسازی بسیار وفادار است، نوآوری چندانی ندارد و ممکن است برای کسانی که نسخهٔ اصلی را تجربه کرده‌اند محتوای تازه‌ای ارائه نکند.
• برخی ایرادات جزئی در سیستم پوشش وجود دارد که ممکن است بازیکن را به‌طور ناخواسته به دیوار بچسباند.
• بازسازی آهنگ عنوان اصلی با خوانندهٔ جدید برای برخی طرفداران دلنشین نیست و احساس نوستالژی را کاهش می‌دهد.

جمع‌بندی

Metal Gear Solid Delta: Snake Eater یک بازسازی خوش‌ساخت است که هدفش حفظ یاد و خاطرهٔ یکی از بهترین بازی‌های مخفی‌کاری تاریخ است. اگرچه نوآوری‌های آن محدود به بهبود گرافیک و کنترل‌ها است و داستان و ساختار بازی تغییری نکرده، اما همین بهبودهای ظریف باعث می‌شوند تجربهٔ این بازی برای نسل جدید و حتی طرفداران قدیمی ارزشمند باشد. اگر به دنبال لذت بردن از فضایی سینمایی، داستان پیچیده و مبارزات هوشمندانه هستید، این نسخه می‌توا/image

ند بهترین راه برای بازگشت به جنگل‌های سرسبز Snake Eater باشد. تنها انتظار نوآوری‌های ریشه‌ای از این بازسازی نداشته باشید.

/image

در یک بازآفرینی، آستانه را کجا معین می‌کنید؟ چگونه میان آزادی عمل ابتکاری و پایبندی به اثر اصلی توازن برقرار می‌سازید؟ پاسخ هر فرد کمابیش فرق دارد، اما از دیدگاه کونامی، امانت‌داری، جوهره اصلی در Metal Gear Solid Delta: Snake Eater، بازسازی بازی پنهان‌کاری-اکشن سال ۲۰۰۴ به رهبری هیدئو کوجیما، بود. کونامی با فروتنی و ارج‌گذاری به کوجیما و تیمش در سرتاسر بازی، Snake Eater را تقریباً مو به مو حفظ کرده‌است، جز یک بازسازی بصری همه‌جانبه. بنابراین، گرچه بلاشک در این ۲۱ سال اخیر کهنه شده‌است، طراوت ویژه‌ای در گیم‌پلی مخفی‌کاری-اکشن کهنه و داستان مهیج جاسوسی آن نهفته‌است که کماکان اثرگذار است – مخصوصاً با نحوه پایان یافتن Snake Eater، چطور می‌توانید دوباره عاشق Metal Gear Solid نشوید؟

اگر Snake Eater را تجربه کرده‌اید، تقریباً همه‌چیز برایتان آشنا خواهد بود. این همان روایت جذاب است که با همان درآمیختگی ملودرام و پوچی در بستر رویدادهای تاریخی دوران جنگ سرد بازگو می‌شود. دلبستگی آن به صحنه‌های سینمایی طولانی که در تئاتر سیاسی غرق شده‌اند، در کنار شخصیت‌های گزافه‌آمیز و سبک‌های سینمایی با چاشنی درام جاسوسی کلاسیک، دست‌نخورده باقی مانده‌است. می‌توانید آن را در کنار نسخه اصلی بگذارید و به‌خوبی با هم هماهنگ می‌شوند. صدای منحصربه‌فرد و زمخت دیوید هیتر در نقش Snake با آشنایی دلپذیری به گوش می‌رسد – فقط او می‌تواند همواره از پرسیدن سؤالاتی که صرفاً تکرار آخرین چیزی است که از طریق Codec گفته شده، طفره رود. بسته‌های آیتم همگی در همان مکان‌ها قرار دارند و کماکان هنگامی که آن‌ها را با اسلحه تهدید می‌کنید یا پیکرهایشان را می‌اندازید، از نگهبانان صدا درمی‌آید. با وجود ارتقاء فناوری که باعث می‌شود همه‌چیز نسل فعلی به نظر آید، طراحی هر منطقه دست‌نخورده باقی مانده‌است. آن‌ها کماکان به بخش‌های متمایز خود تقسیم می‌شوند که با صفحات بارگیری کوتاه از هم جدا شده‌اند. تمام این‌ها به این معناست که Delta همان Snake Eater است که در خاطرتان مانده‌است.

تصاویر صفحه بررسی Metal Gear Solid Delta: Snake Eater

در آغاز، در مورد بازسازی Unreal Engine 5 تردید داشتم، و پس از به پایان رساندن یک بازی ۱۲ ساعته (و یک اجرای بی‌نقص مخفیانه غیرکشنده)، کماکان در بعضی مواقع قدری درگیر هستم. آیا این جلوه و درخشش روی گرافیک‌های فوتورئالیستی نوین، از سبک اصلی می‌کاهد؟ نه کاملاً. اما لحظاتی هست که حماقت آن با قاطعیت تمام در کیفیت بالا جای نمی‌گیرد. یک حس وهم‌آلود در مورد فریاد زدن آسلات برای درخواست پشتیبانی یا قدرت‌های فراطبیعی نامفهوم واحد کبرا وجود دارد، که وقتی تقویت می‌شوند، از آن اشتیاق سابق برخوردار نیستند. با این حال، نمی‌توانید این موارد را حذف کنید و کماکان نام این را Snake Eater بگذارید.

این معامله در کل ارزشش را دارد، زیرا جنگل‌ها و رشته‌کوه‌ها شگفت‌انگیز به نظر می‌رسند و به این مناطق محدود، فشردگی‌ای می‌بخشند که پیش‌تر احساس نمی‌شد. و در صحنه‌های سینمایی سطح بالا، گرافیک‌های بازسازی‌شده حقیقتاً نتیجه می‌دهند. این یکی از همان موقعیت‌های عینکی خوش‌بینانه است، یعنی این‌گونه به یاد می‌آورم هنگامی که در دوران نوجوانی که برای نخستین بار آن را تجربه می‌کردم، از نسخه PS2 بهت‌زده شده بودم. اما اکنون حقیقتاً این‌قدر خوب به نظر می‌رسد.

کونامی سعی فراوانی برای حفظ ویژگی‌های کلاسیک Snake Eater با ارائه زاویه دوربین “سبک میراث” که از نمای دید پرنده قدیمی استفاده می‌کند، توأم با طرح کنترل اصلی، انجام داد. با این وجود، تا آنجایی که من از نوستالژی قدردانی می‌کنم، “سبک نوین” بهترین شیوه برای بازی کردن است. از یک زاویه روی شانه استفاده می‌کند و دیدگاهی مدرن ارائه می‌دهد که از شیوه بازی کردن آن که از قبل می‌دانستیم منحرف نمی‌شود، چرا که نسخه 3DS سال ۲۰۱۲ و سایر نسخه‌های بازنشر شده نیز از این زاویه دوربین بهره می‌بردند. من همچنین آن را ترجیح می‌دهم زیرا می‌توانید جزئیات جدید Delta را نزدیک‌تر به سطح زمین ببینید، و با برخی از گزینه‌های دسترسی نوین، کم‌تر خشک و سازگارتر شده‌است. حتی چیزهای کوچکی مانند امکان بهره‌گیری از عناصر UI اصلی در کنار دوربین سبک نوین، نشان می‌دهد که در رابطه با این‌که به شما اجازه دهند همه‌چیز را مطابق میل خود تنظیم کنید لجباز نیست. برخلاف انتظار، اثرگذارترین گزینه برای من فیلترهای رنگی بود – من کل بازی را با فیلتر Legacy تجربه کردم و آن را بسیار بهتر از ظاهر پیش‌فرض اندکی عقیم یافتم. از آن‌جایی که من بسیار به پالت رنگ و زیبایی‌شناسی خاص Snake Eater اصلی وابسته‌ام، این برای من به‌اندازه کافی نزدیک بود.

شاید چیزی که بیش از هر چیز در مورد این بازسازی برایم لذت‌بخش بود این بود که متوجه شدم اکشن مخفیانه قدیمی به‌طرز عجیبی طراوت‌بخش است. در دورانی که مجموعه‌هایی مانند Splinter Cell، Thief و، خب، Metal Gear Solid کم‌وبیش در دنیای بازی‌های مدرن غایب هستند، بازی کردن Snake Eater مجدداً به آن قسمت از مغزم تلنگر زد. هر بخش مانند یک پازل است که بایستی حل شود، یعنی نگهبانان و زمین موانع شما هستند و تجهیزات محدود شما مجالی برای ابتکار عمل باقی می‌گذارد. به من یادآوری شد که چطور واکنش‌پذیری یک ویژگی تعیین‌کننده مجموعه Metal Gear است – چه در حال انداختن مجلات مستهجن برای منحرف کردن حواس نگهبانان باشم و چه از یک جعبه مقوایی برای یک سرنگونی از نزدیک بیرون بیایم، این ترکیب از تصمیمات از پیش تعیین‌شده و سازگاری هنگامی که نقشه‌ها دقیقاً کارساز نیستند، رضایت‌بخش باقی می‌ماند. هیجان فرار از یک مرحله هشدار در حالی که در چند اینچی نگهبانان گشتی پنهان شده‌اید، با به اوج رسیدن یک اجرای مخفیانه بدون کشتن مطابقت دارد، و بازی کردن با نگهبانان هنگامی که رفتار آن‌ها را درک می‌کنید، می‌تواند به‌اندازه رفتن با سلاح گرم سرگرم‌کننده باشد. من کماکان برای گیم‌پلی “پدیدار شونده” MGSV: The Phantom Pain ارزش زیادی قائلم، اما دامنه محدودتر Snake Eater باعث می‌شود که یک بازگشت به گذشته باشد که نشان‌دهنده این است که چه چیزی Metal Gear Solid را در ابتدا بسیار سرگرم‌کننده کرده است.

سیستم استتار Snake Eater در اینجا به همین شکل کار می‌کند، از این‌رو می‌توانید انتظار داشته باشید که لباس‌ها و رنگ‌های صورت گوناگون بر درصد استتار شما بر اساس زمینی که در آن هستید تأثیر بگذارند. این در سال ۲۰۰۴ نوآورانه بود و کماکان یک لایه عمق خوشایند برای گیم‌پلی مخفیانه آزموده‌شده و تصدیق‌شده است که از آن زمان تا کنون اغلب ندیده‌ایم، به‌ویژه هنگامی که تأثیر واقعی بر آنچه می‌توانید در محیط‌های مختلف از آن بگریزید داشته باشد. یک تغییر راحت وجود دارد که می‌توانید با نگه‌داشتن روی D-pad به تنظیمات از پیش تعیین‌شده استتار دسترسی پیدا کنید، از این‌رو مجبور نیستید همواره برای ایجاد یک تغییر وارد منوها شوید.

سیستم آسیب‌دیدگی بازگشته است، و گرچه وصله کردن Snake پس از هر اشتباه دردسرساز است، این بر عهده شماست که مراقب باشید و از نظر تجهیزات پزشکی انبار کافی داشته باشید. سیستم گرسنگی کماکان یک چروک جالب است که جایگزین هوشمندانه‌ای برای میزان سلامتی معمول سایر بازی‌ها است و شما را وادار می‌کند تا شکار کنید یا جیره پیدا کنید تا Snake را سیر نگه دارید تا سلامتی او با گذشت زمان مجدداً پر شود (و مطمئن شوید که شکمش خیلی بلند قار و قور نکند). این نوع مکانیک اکنون رایج است، اما جالب است به یاد داشته باشید که Snake Eater بر بازی‌های بقا امروزی مقدم بود، و خوب است ببینیم که این مکانیک‌ها به‌خوبی کهنه شده‌اند.

من قدردانی می‌کنم که کنترل‌ها عمدتاً مدرن شده‌اند تا با نحوه بازی کردن بازی‌های سوم شخص امروزه مطابقت داشته باشند، از جمله بهبودهای کیفیت زندگی در CQC و تحرکی که شبیه به MGSV: The Phantom Pain است. اما برخی از ویژگی‌های آزاردهنده حرکت و تعامل با محیط حقیقتاً تغییر نکرده‌اند. اینکه Snake به پوشش بچسبد، حرکات کوچکی در جهات مشخص انجام دهد و در حملات غوغاگرانه متصل شود، می‌تواند ناامیدکننده باشد، حتی اگر این نوع اصطکاک چیزی باشد که من به تحمل آن عادت کرده‌ام.

دشواری‌های بالاتر چالش و قابلیت پخش مجدد سرگرم‌کننده‌ای را ارائه می‌دهند، اما وقتی یک گام به عقب برداشتم، Snake Eater قابل درک است که به‌اندازه ۲۰ سال پیش گسترده نیست. در قیاس با بازی‌های مدرن، نسبتاً کوچک به نظر می‌رسد، و چالش‌های آن به‌اندازه آنچه پیش‌تر تصور می‌کردم پیچیده نیستند، و این با قلمرو یک بازسازی سرسختانه وفادار همراه است. تراکم دشمن اندکی پراکنده است و پویایی گیم‌پلی با پیشروی بیشتر شما چندان تکامل نمی‌یابد. حتی اگر شلیک یک دارت آرام‌بخش به سر هر نگهبان آسان‌ترین راه حل باشد، Metal Gear Solid زمانی در بهترین حالت خود قرار دارد که آن را به عنوان یک زمین بازی برای بداهه‌نوازی در نظر بگیرید.

مبارزات با رئیس یکی دیگر از زمینه‌هایی هستند که کونامی ممکن است با عدم زیباسازی آن‌ها به نوعی، قدری بیش از حد محافظه‌کارانه عمل کرده باشد، از این‌رو بسته به آنچه از شما خواسته می‌شود، کماکان به‌طور تصادفی موفقیت‌آمیز یا ناموفق هستند. برخی از آن‌ها کسل‌کننده‌اند مانند The Pain یا The Fear، جایی که شما صرفاً منتظر یک پنجره هستید تا شلیک‌های خود را انجام دهید. از طرف دیگر، کلاسیک‌هایی مانند تیراندازی موش و گربه‌ای The End و لایه فراروی رمان The Sorrow وجود دارند که به من یادآوری می‌کنند که Snake Eater در حال تفکر خارج از چارچوب بود و کارهایی را انجام می‌داد که صرفاً Metal Gear در آن زمان انجام می‌داد. و اگر هیچ یک از ترفندها و رازهای قدیمی نسخه‌های اصلی را به خاطر ندارید، فقط بدانید که همگی کماکان در Delta کار می‌کنند.

داستان‌سرایی حقیقتاً نیازی به تغییرات نداشت، چرا که به نظر من، این یکی بی‌انتها است. من شیفته درام سیاسی آراسته کوجیما و شرکت هستم، و با پس‌زمینه مسابقه تسلیحات هسته‌ای جنگ سرد، وارد کردن چاشنی توطئه دولتی آن‌ها فریبنده است که در آن زیاده‌روی کنید. Snake Eater با تمام حماقت‌های جدی‌اش، داستانی دارد که به طریقی که هنگامی که جوان‌تر بودم انتظار نداشتم، اثر گذاشت – و پس از این همه سال، موج جدیدی از احساسات را با بازبینی آن به عنوان یک بزرگسال احساس کردم. این تا حد زیادی به دلیل رابطه مبهم بین Snake و The Boss است. این رابطه با صمیمیت خاصی منتقل می‌شود و منجر به مکاشفاتی می‌شود که در زمان انتشار، همه‌چیز را برای Snake Eater و Metal Gear Solid به‌طور کلی به دایره کامل برگرداند. این به اوج خود می‌رسد در آنچه که من کماکان بهترین لحظات کل مجموعه می‌دانم.

حتی آدم‌های بی‌مصرفی مانند آسلات از طریق رقابتی با Snake که قوس داستانی کوچک خاص خود را دارد، احترام او را جلب می‌کنند. و به غیر از The Boss، اوا یکی از شخصیت‌های مورد علاقه من در این مجموعه باقی مانده است، هر صحنه‌ای را که در آن حضور دارد می‌رباید و نقش مهمی را به عنوان یک مامور بازی می‌کند که تا آخر نمی‌توانید از او اطلاعاتی کسب کنید. (آرزو می‌کنم که داستان در لحظات خاصی با او خیلی بد رفتار نمی‌کرد، از این‌رو نمی‌توانم بگویم Delta از چند تغییر در این زمینه سود نمی‌برد.) به همان اندازه که Metal Gear ممکن است به دلیل سینمایی‌های طولانی‌اش مورد انتقاد قرار گیرد، Snake Eater داستانی متمرکز است که با سرعتی نسبتاً سریع روایت می‌شود و می‌داند چه زمانی از ضربات دور از انتظار خود استفاده کند.

بافتن فیلم‌های قدیمی دانه‌دار از بایگانی‌های تاریخی در کنار کارگردانی هنری یوجی شینکاوا برای استوار کردن داستان خود کماکان مؤثر است. این لمس‌ها به آنچه برای Snake در خطر است، بافت اضافه می‌کنند: شکست بخورید و به عنوان سپر بلا برای دولت خود مورد استفاده قرار گیرید، یا موفق شوید و به یک قهرمان ناشناخته تبدیل شوید. هر دو به نوعی غم‌انگیز هستند. با این حال، با لبه فراطبیعی نامفهوم اشرارش، این یک مجموعه است که بهتر است با تعلیق ناباوری خاصی از آن لذت ببرید – همچنین برای حماقتی که با مکالمات در مورد فیلم‌های واقعی با دستیار از راه دور خود Para-Medic همراه است. این فضا را برای استعداد سینمایی آن باز می‌کند، که در لحظات نمادینی مانند بالا رفتن از نردبان به یک اجرای آکاپلا از آهنگ تم Snake Eater و مکالمات محوری در یک مزرعه گل در میان درگیری‌هایی که در مرز شوروی در حال وقوع است، دیده می‌شود. این مجموعه به شما این امکان را می‌دهد که با پنهان شدن در جعبه‌های مقوایی مشکوک، به تاسیسات نظامی فوق سری نفوذ کنید. هیچ‌کس مانند Metal Gear Solid اردوگاه را انجام نمی‌دهد.

بنابراین، با وجود تمام پایبندی آن به نسخه اصلی، من تعجب کردم: آیا ما به این بازسازی نیاز داشتیم؟ آیا راهی وجود دارد که Delta می‌توانست ارتفاع بسیار بالاتری از Snake Eater اصلی باشد؟ بله، من مطمئنم، و ما بازسازی‌های وفاداری مانند Resident Evil 4 و Silent Hill 2 داریم که به عنوان مثال به آن‌ها نگاه کنیم. این چیزی نیست که کونامی قصد انجام آن را داشت، از این‌رو من مانده‌ام تا راه‌هایی را که امروزه کاملاً پا بر جا نیستند، تصدیق کنم و از چیزهایی که آن را بی‌زمان می‌کنند، قدردانی کنم. Delta لزوماً عشق من به Snake Eater را افزایش نداد، اما به من یادآوری کرد که چرا تمام این مدت برای آن ارزش زیادی قائل بوده‌ام.