آلفای سیزده ساله (با بازی ملیسا بوروس) بعد از اینکه در یک مهمانی با یک سوزن مشکوک خالکوبی می‌شود، گمان می‌کند به بیماری‌ای مبتلا شده که انسان‌ها را به سنگ مبدل می‌کند.
جولیا دوکورنو، که به عنوان ملکه ترسیمات جسمانی شناخته می‌شود، پس از تکان دادن مخاطبان با فیلم اولش با نام Raw که داستان بلوغ و آدم‌خواری بود، و همچنین با فیلم برنده نخل طلای Titane که جادوی مکانوفیلیک را به تصویر کشید، با فیلم Alpha بازگشته است. این فیلم مراقبه‌ای اندوهناک درباره غم و اندوه است و به شدت از همه‌گیری ایدز الهام گرفته است.
ملیسا بوروس که بازیگر تازه‌کاری است (و تنها یک نقش بازیگری قبلی در فیلم Le Silence De Sibel محصول ۲۰۲۱ داشته است)، نقش آلفا را بازی می‌کند. او کمی تندخو و تا حدی سرکش است و ما برای اولین بار او را در یک مهمانی نوجوانانه می‌بینیم، جایی که او مست و بی‌حال است و شخصی خالکوبی بزرگ و خونین “A” را روی بازوی او حک می‌کند. این صحنه آغازین، استعداد خاص دوکورنو در خلق تصاویری آزاردهنده از بدن را نشان می‌دهد؛ نماهای نزدیک از فرو رفتن فلز در پوست که حتی قوی‌ترین افراد را هم به لرزه می‌اندازد. این لحظات کوتاه و پراکنده هستند، و بنابراین کسانی که واقعاً به ترس‌های جسمانی علاقه‌مند هستند، ممکن است احساس کنند که به اندازه کافی به آن پرداخته نشده است. اما نکته قابل توجه در اینجا این است که چگونه کسانی که به بیماری لاعلاجی مبتلا هستند که تصور می‌شود آلفا به آن دچار شده، به آرامی به مجسمه‌های مرمرین تبدیل می‌شوند و با پیشرفت علائم، به ابزاری ظریف برای بیان این موضوع تبدیل می‌شود که چگونه کسانی که ما را ترک می‌کنند، قبل از اینکه به گرد و غبار تبدیل شوند، در زمان منجمد می‌شوند.
گلشیفته فراهانی در نقش مادر آلفا که پزشک نیز هست، عملکرد چشمگیری دارد. لحظات برجسته او بیشتر در صحنه‌های فلاش‌بک به زمانی است که او در اوج شیوع بیماری مشغول به کار بوده است. طاهر رحیم (بازیگر فیلم موریتانیایی) نقش امین، عموی آلفا را بازی می‌کند که ناگهان ظاهر می‌شود. ترک اعتیاد او پس‌زمینه‌ای برای انزوای اجتماعی فزاینده آلفا است. رحیم به طرز تکان‌دهنده‌ای لاغر است و به وضوح به جنبه جسمانی این نقش متعهد است و ارتباطات امین با آلفا و فراهانی تکان‌دهنده‌ترین لحظات عاطفی فیلم را رقم می‌زند.
آلفا که از آثار قبلی این فیلمساز فرانسوی بسیار کم‌تر است، نشان‌دهنده روی آوردن دوکورنو به مسائل کم‌اهمیت‌تر است و با بررسی خانواده‌های مهاجر، ماهیت مخرب اعتیاد به مواد مخدر و مشکلات آلفا در مدرسه، به واقعی‌ترین فیلم او تبدیل شده است. این فیلم به‌طور پیوسته غم‌انگیز است و به‌ویژه پرده سوم آن با سرگردانی‌هایش صبر شما را به چالش می‌کشد، اما اگر بتوانید به اندازه کافی در تاریکی منتظر بمانید تا به آنجا برسید، دوکورنو تقریباً به طور قطع فرود را به خوبی انجام می‌دهد.
این فیلم به اندازه Raw و Titane موفق نیست، اما بازی‌های قوی و درام خانوادگی تکان‌دهنده به این معنی است که سومین فیلم جولیا دوکورنو همچنان تجربه‌ای تأثیرگذار است.
