در پایان جنگ جهانی دوم، داگلاس کلی (با بازی رامی ملک)، روانپزشک ارتش ایالات متحده، مامور می‌شود تا سلامت روانی سران نازی، از جمله مرد شماره دو، هرمان گورینگ (با بازی راسل کرو) را پیش از محاکمه‌های نورنبرگ بررسی کند – این نخستین بار است که اشخاص می‌توانند در ازای جنایات جنگی پاسخگو باشند.
فیلم نورنبرگ، ساخته جیمز وندربیلت، که مدت زمانی نزدیک به ۱۵۰ دقیقه دارد و به شرح دادگاه‌های تاریخی جنگ برای نازی‌های بازمانده از جنگ جهانی دوم می‌پردازد، با ضرباهنگی قابل توجه به جلو می‌رود. محور اصلی فیلم، تقابل‌های روانی میان روانپزشک ارتش ایالات متحده، داگلاس کلی (رامی ملک) و هرمان گورینگ (راسل کرو)، نازی رده دومی که پشیمان نیست، به‌شدت گیرا است. گورینگ هم از نظر ظاهری (به‌ویژه در نوع قاب‌بندی) و هم از نظر فکری، وحشتناک است. بازی حساب‌شده راسل کرو با ترکیبی از تقدس، خشم و خودشیفتگی، یک ایفای نقش ویژه پیچیده و ترسناک را به نمایش می‌گذارد. او یک معضل اخلاقی جذاب را برای کلی فراهم می‌کند که به نظر می‌رسد بعد از صرف صدها ساعت با گورینگ، به شکلی نگران‌کننده به او نزدیک می‌شود. گفت‌وگوی رو در رو میان گورینگ و کلی، یک دوراهی اخلاقی فریبنده را با یادآوری این نکته که افرادی که این فجایع را مرتکب شده‌اند، انسان بوده‌اند، ارائه می‌دهد.
با وجود اینکه نورنبرگ دارای حس شوخ‌طبعی غافلگیرکننده‌ای است، از جمله چندین برش خنده‌دار، وندربیلت دقت می‌کند تا به مطالب سنگین، احترام و فضایی را که استحقاقش را دارد، بدهد. این امر مخصوصاً در تکان‌دهنده‌ترین صحنه فیلم مشهود است: زمانی که فیلم‌های وحشتناک هولوکاست برای اولین بار در دادگاه به نمایش گذاشته می‌شود، وندربیلت با نهایت متانت به این لحظه نزدیک می‌شود و بین فیلم خبری و واکنش‌های مبهوت‌کننده حضار کات می‌زند. این یک صحنه مهم و هسته مرکزی نورنبرگ است و کارگردانی دقیق و اندیشمندانه وندربیلت آن را عمیقاً تاثیرگذار می‌کند.
گاه‌به‌گاه، این موازنه میان خلق سرگرمی و ارائه پیام آن با هم در تضاد است، مانند هنگامی که یک مواجهه تعیین‌کننده بین دادستان رابرت جکسون (مایکل شانون) و گورینگ با یک سری اظهارات کنایه‌آمیز کم‌رنگ می‌شود. این یک نکته آزاردهنده است – در حال حاضر یک لحظه نیرومند است بدون اینکه دیگر شخصیت‌ها به ما یادآوری کنند که چقدر مهم است – اما در بیشتر موارد، نورنبرگ پیام خود را با تاثیر فراوان می‌رساند. بازیگران به طور یک‌دست ستودنی هستند. لئو وودال، در نقش مترجم هاوی تریست، کسی است که با یک مونولوگ تاثیرگذار که هیچ چشمی را خشک نمی‌گذارد، فیلم را از آن خود می‌کند.
نورنبرگ نخستین یا برترین فیلم درباره محاکمه‌های نورنبرگ نیست (آن فیلم، محاکمه در نورنبرگ ساخته استنلی کریمر، محصول ۱۹۶۱ است). اما با کاوش در عناصر روانشناختی این لحظه در تاریخ، به مطالب آشنا از زاویه‌ای تازه و جذاب می‌پردازد و یک مکمل ارزشمند به مجموعه فیلم‌های مربوط به یکی از بزرگ‌ترین فجایع جهان است.
نورنبرگ با ضرباهنگی مناسب، اجرای ماهرانه و دعوت مبرم برای مقابله با فاشیسم، یک داستان قوی و گسترده از تلاش برای کشاندن یک شرارت غیرقابل تصور به پای عدالت است.
