بار دیگر Traveler’s Tales با مجموعه‌ای از زد و خوردهای آجری با تبهکاران خفاشی به خیابان‌های گاتهام باز می‌گردد. این استودیو نزدیک به ۲۰ سال است که اغلب از فرمول جا افتاده و محبوبِ اقتباس از بزرگترین مجموعه‌های رسانه‌ای دنیا و تبدیل آن‌ها به اکشن-ماجراجویی‌های مرحله‌ای پیروی کرده است. با این حال، به نظر می‌رسد که این بار TT از درون خانواده‌ی Warner Bros. الهام می‌گیرد و خواسته‌ی طرفداران را برآورده می‌کند: یک بازی جدید Batman Arkham، البته بدون پسوند Arkham.
Legacy of the Dark Knight از نظر ساختار تفاوت‌هایی با بازی‌های LEGO قبلی دارد. TT Games به جای خلق یک داستان کاملاً جدید، با اقتباس از بخش‌های مختلف داستان‌های مشهور این قهرمان از کمیک‌ها و فیلم‌ها، خود را در دنیای بتمن غرق کرده تا روایت منحصربه‌فرد خود را بسازد. شما شاهد داستان شکل‌گیری بروس وین جوان خواهید بود که ظاهراً از Batman Begins الهام گرفته است (البته اگر تریلر بازی چیزی برای گفتن داشته باشد)، و سپس با جوکری ملاقات خواهید کرد که در یک مخزن مواد شیمیایی به دنیا آمده و در ادامه برای یکی دو فصل به نسخه‌ای از هیث لجر، بازیگر برنده‌ی اسکار، تبدیل می‌شود.
من توانستم یک مرحله‌ی کامل از ابتدای داستان را بازی کنم که من را به Ace Chemicals برد؛ نسخه‌ای که به شدت بر اساس ظاهر کارخانه در فیلم بتمن تیم برتون در سال ۱۹۸۹ ساخته شده بود. اما داستانی که در این دیوارهای نئوگوتیک اتفاق می‌افتد، مستقیماً از کمیک تک قسمتی Ed Brubaker به نام The Man Who Laughs اقتباس شده است؛ بتمن برای تحقیق در مورد Red Hood فرستاده می‌شود. این داستان با سبک و سیاق همیشگی بازی‌های LEGO روایت می‌شود و از بتمن خواسته می‌شود تا سه محموله‌ی جداگانه‌ی خرس‌های عروسکی را پیدا کند تا بفهمد که Hood چه نقشه‌ای با آن‌ها دارد.
این مرحله در بیرون از کارخانه شروع می‌شود و به من این امکان را داد تا با سیستم مبارزاتِ به‌سرعت قابل تشخیص بازی کار کنم. چند بار به افراد شرور مشت زدم تا پاهای پلاستیکی آن‌ها از تنه‌شان جدا شد و هر وقت که آن علامت حمله‌ی کوچک بالای سرشان ظاهر می‌شد، ضدحمله می‌زدم. طرفداران بازی‌های Batman: Arkham دقیقاً می‌دانند منظورم چیست (همینطور کسانی که بازی‌های اکشن زیادی را انجام داده‌اند که از سیستم Rocksteady الهام گرفته‌اند)، اما با توجه به تجربه‌ی کوتاهی که داشتم، فکر نمی‌کنم که این سیستم از این پیچیده‌تر شود.
بدون قدردانی از دستاوردهای دوستان و همکارانمان در Rocksteady، نمی‌توان به بتمن در یک بازی ویدیویی فکر کرد.
این الهام آشکار از Arkham و تمایل به ارائه‌ی آن به مخاطبان گسترده‌تر، چیزی است که جاناتان اسمیت، رئیس تولید و مدیر استراتژیک TT Games، با کمال میل به آن اعتراف کرد: “بدون قدردانی از دستاوردهای دوستان و همکارانمان در Rocksteady، نمی‌توان به بتمن بودن در یک بازی ویدیویی فکر کرد.” اسمیت گفت: “بنابراین، وقتی به این فکر می‌کنیم که یک تجربه‌ی مبارزه‌ای غنی و عمیق از بتمن چگونه خواهد بود، طبیعتاً از آن به عنوان یک منبع الهام استفاده می‌کنیم، اما رویکردهای جدیدی نیز داریم که از نظر دسترسی به آن می‌آوریم.”
مشت‌ها، لگدها و پرتاب‌ها ممکن است ریشه در مجموعه‌ی حرکاتی داشته باشند که اولین بار در Batman: Arkham Asylum در سال ۲۰۰۹ خلق شد، اما این یک بازی TT LEGO است که برای بازیکنان در هر سنی جذاب است، بنابراین فکر نمی‌کنم که ترکیب‌های پیچیده‌ی دکمه‌ها به یک جنبه‌ی کلیدی تبدیل شوند. حرکات پایانی صحنه‌آهسته، حس سبکی به روند مبارزه می‌بخشند و به جریان آشنای Arkham اضافه می‌کنند. در مجموع، درگیری‌ها خوب بودند، اگرچه به اندازه‌ی Asylum و دنباله‌های آن رضایت‌بخش نبودند؛ شاید به این دلیل که ضربه زدن با آجرهای LEGO هرگز حس برخورد گوشت و استخوان را که مبارزه‌ی واقعی می‌تواند ارائه دهد، منتقل نمی‌کند (بله، منظورم همین بود که اینطور بیان کنم).
البته، همانطور که Caped Crusader از شکستن استخوان‌های گونه با مشت‌های محکم و زانوهای تقویت‌شده‌ی خود لذت می‌برد، مخفی‌کاری نیز بخش مهمی از بازی‌های او بوده است. Legacy of the Dark Knight نیز، اگرچه طراحی آن به اندازه‌ی بازی‌های Arkham قوی به نظر نمی‌رسد، گزینه‌ی مخفی‌کاری را نیز در نظر گرفته است. سازه‌ها و سکوهای مرتفع به‌طور شومی بالای سر دشمنان ظاهر می‌شوند که می‌توان به‌راحتی به سمت آن‌ها رفت. از آنجا می‌توانید از نسخه‌ای از حالت کارآگاهی استفاده کنید که بیشتر شبیه یک پالس اثر منطقه‌ای است تا یک دید اشعه‌ی ایکس متحرک برای انتخاب دشمنان زیر. سپس می‌توان حذف‌های مخفی‌کاری را روی طعمه‌ی انتخابی خود انجام داد که با شوخ‌طبعی خاص LEGO متحرک شده‌اند. به جای یک ضربه‌ی ناک‌اوت سریع، بتمن با صدای تند و تیز مینی‌فیگور به آن‌ها ضربه می‌زند.
در حالی که مبارزه به شدت از Arkham الهام گرفته است، بقیه‌ی مرحله مانند یک ماجراجویی کلاسیک TT پیش می‌رود. سکوبازی از طریق سکوهای متحرک و قلاب‌های چرخشی انجام می‌شود، درست مانند پازل‌هایی که برای حل آن‌ها باید بین شخصیت‌ها جابجا شوید (یا از دوست خود در حالت Co-op کمک بگیرید) تا از مهارت‌های خاص آن‌ها استفاده کنید. در این مرحله من با جیم گوردون همراه شدم که یک تفنگ اسپری فوم دارد و می‌تواند حباب‌های چسبناکی را شلیک کند تا به شما در عبور از موانع کمک کند. به عنوان مثال، Ace Chemicals به‌طور غیرمنتظره‌ای پر از مواد شیمیایی خطرناک است که برخی از آن‌ها از لوله‌های شکسته بیرون می‌آیند و جلوی شما را می‌گیرند. با یک شلیک سریع از توپ کمیسر می‌توان از شر این مشکل خلاص شد، زیرا فوم با سفت شدن، سوراخ لوله را مسدود می‌کند. بعد از آن، ممکن است یک در قفل باشد، اما به لطف یک نقطه‌ی چنگ‌اندازی واضح، می‌توان آن را با استفاده از قلاب بتمن پایین کشید. این جابجایی بین دوستان خفاشی و مهارت‌های آن‌ها، از زمان اولین اقتباس از جنگ ستارگان در سال ۲۰۰۵، اساس بازی‌های LEGO را تشکیل داده است و هنوز هم جذابیت خاصی دارد.
این سوال پیش می‌آید که مراحل این بار چقدر متنوع خواهند بود و با چه طیف وسیعی از پازل‌ها روبرو خواهیم شد. هنگام عبور از Ace Chemicals، من آن حس “مترویدوانیا گونه‌ای” را که اغلب با بازی‌های LEGO مرتبط می‌دانم، نداشتم – می‌دانستم که مناطق مخفی زیادی وجود خواهد داشت که در اولین بار بازی غیرقابل دسترس هستند، زیرا به توانایی‌هایی نیاز دارند که هنوز قفل نکرده‌اید. شاید به این دلیل باشد که فقط هفت شخصیت در Legacy of The Dark Knight قابل بازی خواهند بود و در نتیجه تنوع قدرت‌ها و ابزارها به شدت کاهش می‌یابد – به خصوص در مقایسه با فهرست تقریباً ۴۰۰ نفره‌ی The Skywalker Saga. این قابلیت پخش مجدد شکار گنج برای برخی افراد بسیار جذاب است، بنابراین کمی نگران هستم که این ویژگی وجود نداشته باشد، اما شاید این بخش از تجربه بیشتر برای دنیای باز آن در نظر گرفته شده باشد.
من فقط حدود ۱۰ دقیقه را در یک بخش کوچک در فضای باز از شهر گاتهام گذراندم، اما کمبودی در کارهایی که باید انجام می‌دادم، پیدا نکردم. آن حافظه‌ی عضلانی Arkham به کار افتاد؛ با یک قلاب چنگال به یک سقف مجاور قلاب انداختم و قبل از باز کردن بال‌های خفاشی خود، به هوا پریدم و کوچه‌های پر از جرم و جنایت را برای یافتن فعالیت بررسی کردم. در مدت کوتاهی که داشتم، با ضربه زدن به چند شرور از وقوع یک جنایت در حال وقوع جلوگیری کردم، یک پازل جایزه‌ی ریدلر را حل کردم و یک مسابقه‌ی زمانی را در یک بتموبیل به انتخاب خود امتحان کردم – Tumbler Dark Knight، ماشین هیولامانند عضلانی سال ۲۰۲۲ از The Batman و Batcycle همراه آن ارائه شد. لباس‌های شخصیت‌ها قابل تنظیم هستند، از تفسیرهای کمیک عصر طلایی گرفته تا ظاهر فیلم‌های مدرن. هنوز مشخص نیست که چگونه این لباس‌ها باز می‌شوند، اما تعجب نمی‌کنم اگر صرف زمان برای جمع‌آوری گنجینه‌های پراکنده در اطراف دنیای باز در این امر نقش داشته باشد.
در مجموع، برداشت‌های اولیه مبنی بر اینکه Legacy of The Dark Knight یک بازی Arkham در پوشش LEGO است، نسبتاً دقیق به نظر می‌رسد. من به خوبی در وسط زمینی بین مبارزه‌ی پویا و پازل جمع‌آوری کلکسیون مستقر شدم که این مجموعه سال‌ها در آن با موفقیت ریشه دوانده است. من از حدود یک ساعتی که تا به حال با آن گذرانده‌ام بسیار امیدوارم و فکر می‌کنم که می‌تواند چیز کاملی برای طرفداران Arkham باشد تا زمانی که Rocksteady (یا شخص دیگری که مایل به پذیرش مسئولیت است) به ندای Batsignal پاسخ دهد.
سایمون کاردی سردبیر ارشد IGN است که بیشتر او را می‌توان در حال گشت و گذار در بازی‌های جهان باز، لذت بردن از سینمای کره یا ناامید شدن از وضعیت تاتنهام هاتسپر و نیویورک جتز یافت. او را در Bluesky در @cardy.bsky.social دنبال کنید.
