بلاگ

در سال‌های اخیر، زندگی شخصی جرمی رنر از هر نقشی که ایفا کرده، دراماتیک‌تر بوده است (حتی از نبرد چیتاری‌ها در نیویورک در انتقام‌جویان). رنر در سال ۲۰۲۳، پس از تصادف با یک دستگاه برف‌روبی، با وضعیت وخیم در بیمارستان بستری شد و زندگی‌اش در خطر بود. اگرچه او نجات یافت، از آن زمان در حال طی کردن دوران نقاهت بوده است. حال، او با ایفای دوباره نقش مایک مک‌کلوسکی در شهردار کینگستون و پیوستن به سومین قسمت از سری فیلم‌های چاقوکشی رایان جانسون، با عنوان Wake Up Dead Man که اواخر امسال اکران می‌شود، به سینما بازگشته است.

بازگشت رنر به جلوی دوربین مدتی زمان برد. او در مصاحبه با امپایر در حمایت از کتاب خود با نام My Next Breath می‌گوید: «بازگشت به داستان‌گویی کمی دشوار بود، مخصوصاً وقتی زندگی خودم از هر داستان غیرواقعی، غیرواقعی‌تر است.» «مسائلی مانند “آیا دوباره می‌توانم درست راه بروم؟” و میزان تمرکز ذهنی که برای نشستن، ایستادن و دراز کشیدن نیاز است، مطرح بود. فقط زنده بودن اینقدر از توجه، تمرکز و ذهن من را به خود مشغول می‌کند که بازگشت به کار و بیان دیالوگ‌ها بی‌معنی به نظر می‌رسید. با خودم فکر می‌کردم “دارم چه کار می‌کنم؟ فکر نمی‌کنم هنوز برای ایفای نقش آماده باشم.”»

تقریباً یک سال پس از حادثه، او احساس کرد که باید برگردد. او می‌گوید: «از نظر جسمی به جایی رسیدم که فکر کردم، “من برای بازگشت آماده‌ام. می‌خواهم به زندگی برگردم، باید در اجتماع باشم و به مردم کمک کنم به سر کارشان برگردند”.» البته این کار بدون چالش نبود. «در دو هفته اول مشکل داشتم و افراد زیادی در این سریال به من کمک کردند، زیرا مشغول بازی در فصل 3 شهردار کینگستون بودم. در هفته دوم یک صحنه بدلکاری انجام دادم و همه نگران بودند که “چه اتفاقی می‌افتد؟” اما همه‌چیز عالی پیش رفت و ما نفس راحتی کشیدیم. خیلی احساسی بود.»

در حالی که بهبود فیزیکی رنر چشمگیر بوده است، بزرگترین تغییر در زندگی حرفه‌ای او، تمرکز دوباره بر خانواده‌اش است. او توضیح می‌دهد: «تصمیم من این است که “دیگر هرگز کار نخواهم کرد مگر اینکه با افرادی کار کنم که می‌خواهم با آن‌ها کار کنم، و خانواده‌ام هم بتوانند حضور داشته باشند، یا دخترم، یا دوستانم”.» «وقتی به پشت سر نگاه می‌کنم، هیچ‌کدام از شغل‌ها یا کارهایم را نمی‌بینم. هیچ‌چیز. حتی یک کلیپ. همه‌اش تجربه‌های عاشقانه‌ای بود که داشتم. بنابراین من به آبیاری این باغ با افرادی که دوستشان دارم ادامه خواهم داد. تابستان گذشته 15 نفر از اعضای خانواده‌ام را برای فیلم‌برداری چاقوکشی به لندن بردم، فقط به این دلیل که می‌توانستم همه آن‌ها را با خود ببرم.» هر چه بیشتر، بهتر – خوش آمدی جرمی.

مصاحبه کامل امپایر با جرمی رنر را در شماره آواتار: آتش و خاکستر بخوانید، که در تاریخ 31 جولای (پنجشنبه) منتشر خواهد شد. یک نسخه را به صورت آنلاین از اینجا پیش‌خرید کنید. کتاب My Next Breath هم اکنون به صورت جلد سخت، نسخه الکترونیکی و کتاب صوتی در دسترس است.

قابل مشاهده در: پرایم ویدیو
تعداد قسمت‌های تماشا شده: ۴ از ۶

آدمکش با یک قتل آغاز می‌شود. یا بهتر بگوییم، چندین قتل. سریال با یک قاتل نقاب‌دار آغاز می‌شود که در حال کشتن تعدادی از محافظان نگون‌بخت است: تا اینجا، یک شروع بسیار استاندارد برای یک اثر در ژانر آدمکشی. اما سپس نقاب از چهره برداشته می‌شود. در این لحظه است که ما با جولی (کیلی هاوز) آشنا می‌شویم، که کاری را انجام می‌دهد که معمولاً از یک آدمکش نمی‌بینیم: او در حال بررسی یک تست بارداری است که در لباس مبدلش پنهان کرده است. (نتیجه مثبت است، که باعث ناراحتی او می‌شود.) سپس چندین دهه به جلو می‌رویم و جولی را می‌بینیم که اکنون در یونان بازنشسته شده است و به جای بارانی از گلوله‌ها و نارنجک‌ها، با بچه‌های محلی شیطان که به سمتش توپ پرتاب می‌کنند، سروکار دارد. اما این قاتل حرفه‌ای سابق هنوز هم تیز و فرز است و به نظر می‌رسد که هنوز به طور کامل از دست کسانی که قصد کشتن او را دارند، خلاص نشده است.

هاوز به همان اندازه به خوبی از پس پیچیدگی‌های داستان برمی‌آید و به طرز ماهرانه‌ای تعادل لحنی را که هری و جک ویلیامز، سازندگان سریال، در مسیر او قرار داده‌اند، حفظ می‌کند، امضایی که این برادران از زمان ساخت تریلر معمایی عالی بی‌بی‌سی به نام توریست با خود دارند. این ترکیب منحصربه‌فرد از اکشن، جنایت و کمدی، نشان‌دهنده یک تغییر نقش برای هاوز است، که اخیراً در درام تاریخی دلنشین خانم آستن بی‌بی‌سی بازی کرده است – با این حال، هیچ چیز دلنشین یا مطبوعی در مورد پویایی اصلی بین او و فردی هایمور در نقش پسر گمشده‌اش ادوارد وجود ندارد. بازی هایمور در نقش یک نورمن بیتس جوان در متل بیتس او را برای یک رابطه دشوار دیگر مادر و پسری در اینجا آماده می‌کند.

ادوارد و “جیمز باند یائسه”، همانطور که او مادرش را صدا می‌کند، از این متفاوت‌تر نمی‌توانند باشند. این در مجادلات کلامی است که آدمکش بیشترین لذت را می‌برد، اما در عین حال بیشترین تاثیر را می‌گذارد، زیرا مادر و فرزند بی‌پایان یکدیگر را به روش‌هایی که معمولاً برای پدران و پسران روی پرده سینما در نظر گرفته می‌شود، ناامید می‌کنند. برادران ویلیامز با سرعتی بالا، اتفاقات را به طور موثر در مکان‌های مختلف جهان، از آلبانی تا بلغارستان تا اسپانیا تا یک زندان در لیبی، پیش می‌برند. همین را می‌توان در مورد هر صحنه قتل نیز گفت – با این حال این است که آدمکش چگونه با جنسیت و ژانر بازی می‌کند که سریال را به عنوان چیزی که ارزش تماشا کردن دارد، متمایز می‌کند.

در اکثر رده بندی های فیلم های پرکار آدام سندلر، فیلم “هپی گیلمور” تولید سال 1996 تقریبا در صدر جدول قرار دارد: در حد مسابقات حرفه ای، همانطور که شاید یک گلف باز بگوید، یک بازی بدون نقص در میان بازی های پر اشتباه. این فیلم که در اوج دوران حرفه ای سندمن، در شکوه دهه 1990 او، تنها یک سال پس از ترک “پخش زنده شنبه شب” تولید شد، همچنان برای خیلی از طرفداران کمدی در سنین خاص، بسیار محبوب است. این فیلم که توسط سندلر و هم اتاقی قدیمی اش در کالج، تیم هرلیهی، نوشته شده است، یک فیلم ورزشی نادانسته بود که از استعدادهای کمدی عامه پسند سندلر به بهترین شکل استفاده می کرد، در مورد یک بازیکن هاکی مشتاق که شخصیت دوست داشتنی و گاهی اوقات خشم هایش با یک ضربه 400 یاردی گرد و غبار را از گلف می زدود.

و اکنون هپی برگشته است، در اولین دنباله ای که سندلر برای یکی از شخصیت های دوران اوج خود ساخته است، که دوباره توسط سندلر و هرلیهی نوشته شده است. یک مونتاژ سریع ما را از سال های گذشته آگاه می کند: بعد از بردن مسابقات قهرمانی تور در انتهای فیلم اول، هپی به یک فوق ستاره گلف تبدیل شده است، با معشوقه اش ویرجینیا (جولی بوون) ازدواج کرده، خانواده ای تشکیل داده است و مانند سندلر واقعی، “چند بار میزبان “پخش زنده شنبه شب” بوده است”. اما وقتی یک تراژدی گلف عجیب و غریب به خانواده گیلمور ضربه می زند، هپی از این ورزش بازنشسته می شود و روزهای سختی را می گذراند و به یک الکلی تبدیل می شود که مشروب را در آسیاب فلفل مخفی می کند. فقط زمانی که دخترش تصمیم می گیرد که باید به یک مدرسه رقص باله (به طرز خوشایندی گران قیمت) برود، هپی نهایتا تصمیم می گیرد دوباره چوب گلف خود را بردارد.

همانطور که در این روزها در اواخر دوران سندلر مرسوم است، این فیلم بیشتر یک کار خانوادگی است تا فیلم اصلی: سندلر دختر واقعی خودش سانی را استخدام می کند تا نقش دختر خیالی اش وین را بازی کند و دختر دیگرش سدی، همسرش جکی و مادرش جودی در نقش های مکمل ظاهر می شوند. هپی همچنین بچه های خودش، وین و چهار پسر نوجوان (یا حداقل با کد سنی نوجوان) دارد، “که غرایز هاکی آنها برای گلف خیلی قوی بود” — و اگر خود هپی در طول سال ها آرام شده باشد، این دسته به طور نیابتی به عنوان خشمگین و نابالغ عمل می کنند: آنها دعوا می کنند، فحش می دهند، خودنمایی می کنند، از وسایل مختلف فالیک برای شبیه سازی آلت تناسلی استفاده می کنند.

کسانی که با استعداد منحصربه‌فرد سندمن همراه نیستند ممکن است راه را سخت بیابند — استیو بوشمی بازیگر مشهور در ده دقیقه اول در یک صندوق پستی ادرار می‌کند و نمونه خوبی از لحن این قطعه ارائه می‌دهد — اما هنگامی که وارد جریان کار می‌شویم، برای طرفداران هپی به طرز دلپذیری آشنا خواهد بود. مانند فیلم اول، قهرمان ما باید یک مسابقه با جایزه نقدی ببرد تا به یکی از اعضای خانواده کمک کند و مانند نسخه اصلی، او باید با یک آدم بد کارتونی روبرو شود. با شیوتر مک‌گاوین (کریستوفر مک‌دونالد) که اکنون به دلیل تلخی سمی در یک آسایشگاه بستری شده است، وظایف آدم بد اصلی بر عهده بنی سفدی، کارگردان مشترک سندلر در فیلم «الماس‌های تراش‌نخورده» به عنوان فرانک ماناتی حرامزاده میلیاردر ریشو است که می‌خواهد بازی گلف را به حقه بازی‌های زننده تبدیل کند، با یک توطئه هک زیستی به طرز احمقانه‌ای در هم آمیخته است.

برخلاف فیلم اول، که فقط می‌توانست چند حضور افتخاری ورزشی داشته باشد، این دنباله کاملاً با گلف‌بازان حرفه‌ای واقعی پر شده است، از افسانه‌های قدیمی مانند جک نیکلاوس گرفته تا تایتان‌های مدرن مانند روری مک‌ایلروی. جان دالی، قهرمان PGA حتی یکی از اعضای موثر خانواده گیلمور است که در گاراژ زندگی می‌کند و به دلایلی که خیلی احمقانه هستند که واردشان شویم، مواد ضدعفونی کننده دست می‌نوشد. همچنین بازیکنان معمول سندلر، بن استیلر و چند حضور افتخاری سردرگم کننده دیگر نیز حضور دارند (بد بانی؟ کشتی‌گیر ایرلندی بکی لینچ؟ دوست پسر تیلور سویفت؟).

حجم زیاد لیست مهمانان، چه بازگشتی و چه جدید، ممکن است دلیلی باشد که این فیلم نیم ساعت بیشتر از آنچه باید باشد، طولانی است. مانند هر فیلم کمدی آدام سندلر که در این قرن ساخته شده است، «هپی گیلمور 2» هرگز بالاتر از «گاهی خوب گاهی بد» صعود نمی‌کند و کشش‌های طولانی در زمین‌های ناهموار وجود دارد که باید با آنها کنار بیایید. اما چیز بسیار شیرینی در مورد ارتباطاتی وجود دارد که با فیلم اصلی برقرار می‌کند که کایل نیواچک، کارگردان، اغلب به آن می‌پردازد و تعهد سندلر به حماقت دوست‌داشتنی همچنان به طرز قدرتمندی غیرقابل انزجار است. این فیلمی است که در آن امینم، رپر میلیونر، در یک برکه توسط تمساح‌ها خورده می‌شود، در حالی که ورن لوندکویست، گزارشگر کهنه کار گلف واقعی با خوشحالی اشاره می‌کند: «خب، به نظر می‌رسد اولین تلفات خود را داشته‌ایم.» اگر این باعث نمی‌شود حداقل لبخند بزنید، هرگز هپی نخواهید بود.

لذت اصلی انیمیشن خودخوانده «بچه های بد» – فیلم سال ۲۰۲۲ که بر اساس کتابی به همین نام ساخته شده است – در چگونگی ترکیب اکشن سرقت به سبک «یازده یار اوشن» با فیزیک مضحک به سبک «لونی تونز» بود. این دنباله هم، مانند نسخه پیشین خود، یک استعاره اخلاقی را بر روی همه اینها بنا می کند، گرچه این بار با کمی مدارای کمتر نسبت به تماشاگران جوان از طریق لطیفه های بچگانه.

ما گرگ (سام راکول، که بهترین ادای خود از کلونی را ارائه می دهد)، مار (مارک مارون)، رتیل (آکوافینا)، کوسه (کریگ رابینسون) و پیرانا (آنتونی راموس، که با اندک ترین ها کار می کند) را می بینیم که همگی در تلاش هستند تا پس از گذراندن دوره حبس، بخشی از دنیای نرمال شوند. اخطارهای اخراج و قبض های عقب افتاده سر می رسند، در حالی که پیشنهادات شغلی مانند یک سراب به نظر می رسند. سبک زندگی جنایی که ترک کرده اند، به سرعت جذاب تر می شود، به ویژه وقتی که آنتاگونیست های جدید این پرسش را از آنها می کنند: چرا باید سعی کنند در جهانی جای بگیرند که هرگز به آنها اعتماد نخواهد کرد؟

مشکلات ادغام دوباره، یک خط داستانی جالب برای یک فیلم خانوادگی است و دنباله ای رضایت بخش برای قسمت اول است که به طور مختصر به محدودیت های زندان برای اصلاح هر کسی اشاره کرد. اینها تم هایی هستند که از بالای سر مخاطبان جوانش می گذرند، اما همچنان قابل توجه است، حتی در حالی که «بچه های بد ۲» پاسخ های نسبتاً ساده ای برای پرسش هایی که مطرح می کند، می یابد. یکی از شخصیت ها در پاسخ به دیگری که به درستی اشاره می کند که فائق آمدن بر برخی از پیش داوری ها دشوار است، اصرار می کند: «احترام به دست می آید!»

همانطور که در قسمت نخست، پیر پریفل، کارگردان بازگشته، به سرگرمی کارتونی انیمه دزدان جنتلمن «لوپن سوم» به عنوان یک ستاره راهنما تکیه می کند – می توانید آن را در چگونگی تلاش ولف برای شنا کردن در هوا یا در رابطه عاشقانه/نفرت انگیز بین بچه های بد و کمیسر پلیس عضلانی ببینید. این حس توسط سبک های گرافیکی و پویای انیمیشن آن تقویت می شود، که از نقاشی های دو بعدی در یک فضای سه بعدی برای تاکید بصری عجیب و غریب، جلوه های ویژه یا بافت استفاده می کند.

در حالی که نوشتن ممکن است کمی بیش از حد شیرین باشد – یکی از عناصر اصلی فیلم “MacGuffinite” نامیده می شود – در بیشتر موارد کمدی این بار به مراتب تندتر است، به خصوص از آنجا که در میان تصاویر بسیار دوست داشتنی و الهام گرفته از انیمه کار می کند. برخی از لطیفه های ساده اما کوبنده، تعقیب و گریزهای آشفته تر را می شکنند، در حالی که به نظر می رسد دیالوگ ها تلاش بیشتری برای ارائه چیزی برای سرگرم کردن مخاطبان والدین انجام می دهند، علی رغم پافشاری مداوم آن بر لطیفه های بیش از حد مربوط به گاز معده. اما، همانطور که خود فیلم نشان می دهد، اصلاح زمان و شکیبایی می خواهد.