بلاگ

در تابستان 2020، در اوج پاندمی، کلانتر (واکین فینیکس) شهر ادینگتون در نیومکزیکو وارد یک تقابل شدید با شهردار (پدرو پاسکال) می‌شود.

سال 2020 سالی مصیبت‌بار بود. به نظر می‌رسد که هم یک دوره پنج ساله و هم چندین زندگی از زمانی که همه‌گیری کووید-19 جهان را به حالت تعلیق درآورد، سپری شده است، و هنوز هم می‌توان گفت که این یک ترومای جمعی است که ما به عنوان یک گونه هنوز باید با آن کنار بیاییم. تلاش‌های نه‌چندان موفقی برای پرداختن سینمایی به این رویداد محوری صورت گرفته است، اما تعداد کمی از فیلم‌ها به اندازه ادینگتون آری استر، با شجاعت با این موضوع روبه‌رو شده‌اند.

چهارمین فیلم بلند استر، رویکردی متمایز برای این فیلمساز است: کمتر ترسناک از وحشت‌های صریح موروثی و میدسامر. کمتر دور از دسترس و عجیب و غریب از اودیسه ماجراجویانه بو می‌ترسد. (متاسفانه، این بار خبری از هیولاهای آلت تناسلی غول پیکر نیست.) در عوض، این یک هجویه کمدی واقع‌گرایانه اما اغراق‌آمیز است که در دوران رکود شیوع اولیه کروناویروس، در میان اختلافات و درگیری‌هایی که برانگیخت، و گسل‌های اجتماعی و فرهنگی از پیش موجودی که برملا کرد، اتفاق می‌افتد.

هیچ کس هجو سیاسی و فرهنگی را با این میزان درک نمی‌سازد.

واکین فینیکس در نقش جو کراس، کلانتر، رئیس پلیس شهر آرام ادینگتون در نیومکزیکو بازی می‌کند. جو شخصیتی تا حدی رقت‌انگیز است: با بی‌تفاوتی یا خصومت از سوی همسرش لوییز (اما استون) که به تئوری توطئه اعتقاد دارد و مادرش دان (دیردر اوکانل) روبرو می‌شود. او اقتدار محدودی بر دو معاون خود (لوک گریمز و مایکل وارد) دارد؛ و درست زمانی که کووید به اوج خود می‌رسد، او یک ضد ماسک سرسخت است. با این حال، استر مراقب است که با قلم‌موی بیش از حد پهن نقاشی نکند و او را به عنوان مردی عمیقاً گمراه به تصویر می‌کشد که نگران کرامت انسانی است.

هنگامی که جو یک کمپین انتخاباتی خودجوش و ناشیانه برای شهردار شدن به راه می‌اندازد، این امر او را مستقیماً در تقابل با شهردار فعلی، تد گارسیا (پدرو پاسکال) قرار می‌دهد، که فردی چرب‌زبان و مترقی است. استر که در نیومکزیکو بزرگ شده است، داستان را با مشاهدات محلی پر می‌کند: اینکه چگونه نهادهای مختلف – کلانتری‌ها، دفتر شهردار، پوئبلوهای قبیله‌ای بومی – در کنار یکدیگر ناآرام هستند. او همچنین مشاهده می‌کند که چگونه مقررات همه‌گیری و اعتراضات Black Lives Matter اختلافات را گسترده‌تر می‌کند – یا افراد را به سمت کلاهبرداران چرب‌زبانی مانند ورنون جفرسون پیک، رهبر فرقه آستین باتلر، سوق می‌دهد. همه اینها از طریق لنز اینترنت، که با یک مرکز داده عظیم و یکپارچه که در شهر ساخته می‌شود، نمادین شده است، فقط به یک انبار باروت منتهی می‌شود. (کارگردان فیلم را “وسترن توصیف کرده است، اما اسلحه ها تلفن هستند”).

به طور طبیعی، ادینگتون به زودی به یک مسخره‌بازی کامل تبدیل می‌شود، و حتی با وجود اینکه مطالب آشکارا تحریک‌آمیز هستند، استر همه آن را با دستی ثابت و اعتماد به نفس خیره‌کننده‌ای فیلم‌برداری می‌کند. او حتی در حالی که شخصیت‌هایش آن را از دست می‌دهند، کنترل آنچه اتفاق می‌افتد را حفظ می‌کند. همه ضربات او به هدف نمی‌خورند – پایان ممکن است برای برخی به طرز عجیبی مبهم باشد – اما هیچ کس هجو سیاسی و فرهنگی را با این میزان بینش – یا هرج و مرج – نمی‌سازد.

خلاصه‌ای جسورانه و خنده‌دار از اینکه اکنون کجا هستیم و چگونه به اینجا رسیده‌ایم: معادل سینمایی روان‌درمانی بدوی همه‌گیری، فریادی جنون‌آمیز به درون خلا.

کازینوها اغلب منبع الهام خوبی برای فیلم‌ها بوده‌اند. فقط کافی است به فیلم کازینو نگاهی بیندازید، جایی که مارتین اسکورسیزی (باز هم) نقش خدا را بازی کرد. یا یازده یار اوشن، که همچنان یکی از جذاب‌ترین فیلم‌هایی است که تا به حال ساخته شده. حتی زک اسنایدر هم با رها کردن تعدادی زامبی در لاس وگاس در فیلم ارتش مردگان، در شهر گناه سرگرمی پیدا کرد. حالا نوبت ادوارد برگر، فیلمساز، است که در تصنیف یک بازیکن کوچک، نورهای خیره‌کننده، اوج‌های سرگیجه‌آور، باخت‌های ویرانگر و هیجان شهوانی بازی‌های پرپول را به تصویر بکشد – بازگشت سریع دیگری از کارگردان پس از فیلم‌های محفل سری و در جبهه غرب خبری نیست که نامزد جایزه اسکار شده بودند. تریلر رنگارنگ و دیوانه‌وار را اینجا تماشا کنید:

به نظر می‌رسد برگر در این فیلم حتی شیک‌تر از کارهای قبلی خود عمل کرده است – لرد دویل با بازی کالین فارل را به دنیای بیش از حد محرک کازینوهای ماکائو می‌اندازد، او را مست می‌کند و تمام پول‌هایش را روی میزهای سمت چپ، راست و وسط می‌گذارد. با این حال، به همان اندازه که سرگرم‌کننده به نظر می‌رسد، به نظر می‌رسد بسیار استرس‌زا هم باشد – به نظر می‌رسد دویل در حال تصمیم‌گیری‌های عجولانه است. علاوه بر فارل، نگاهی هم به فالا چن و تیلدا سوینتون می‌اندازیم که هر کدام امیدوارند دویل را در حالی که گذشته‌اش به او می‌رسد، پیدا کنند.

در اینجا خلاصه داستان رسمی آمده است: «لرد دویل (کالین فارل) در ماکائو پنهان شده است – روزها و شب‌هایش را در کازینوها می‌گذراند، به شدت مشروب می‌خورد و هر پول کمی که برایش باقی مانده است را قمار می‌کند. او که تلاش می‌کند با بدهی‌های به سرعت در حال افزایش خود همگام شود، از سوی دائو مینگ مرموز (فالا چن)، کارمند کازینو که رازهای خاص خود را دارد، پیشنهاد کمک دریافت می‌کند. با این حال، سینتیا بلیث (تیلدا سوینتون) در تعقیب او است – یک بازپرس خصوصی که آماده است دویل را با چیزی که از آن فرار می‌کند، روبرو کند. در حالی که دویل سعی می‌کند به رستگاری برسد، محدودیت‌های واقعیت شروع به بسته شدن می‌کنند.»

به نظر می‌رسد این تلاش امیدوارکننده دیگری از برگر است که به سرعت در حال تبدیل شدن به یک چهره اصلی در سینما است – و خوشبختانه، این یکی در سینماها اکران می‌شود و از 15 اکتبر در سینماهای منتخب به نمایش در می‌آید، و دو هفته بعد در 19 اکتبر در نتفلیکس پخش می‌شود. تمام!

استیون نایت، نویسنده احتمالی فیلم جیمز باند به کارگردانی دنیس ویلنوو، شاید به زودی ودکا مارتینی را آماده کند، اما خالق Peaky Blinders قصد دارد پیش از آن، با همکاری نتفلیکس در House Of Guinness یک نوشیدنی جدید بسازد. پیش از پخش درام جدید نایت از نتفلیکس در 25 سپتامبر، این شبکه مجموعه‌ای جذاب از تصاویر اولیه از سریال الکلی خود را با حضور بازیگرانی چون لوئیس پارتریج، آنتونی بویل، فیون اوشی، امیلی فیرن و جیمز نورتون منتشر کرده است. با ما به دوبلین در دهه 1860 سفر کنید و تصاویر تازه منتشر شده را در زیر ببینید:

به نظر می‌رسد استیون نایت از حضور در لندن دوران ویکتوریا با A Thousand Blows لذت برده است، زیرا House Of Guinness هم یک پیشنهاد دقیق و پرجزئیات از آن دوران به نظر می‌رسد، اما این بار در آن سوی دریای ایرلند. خلاصه رسمی House Of Guinness که به عنوان یک نوع Succession در کارخانه آبجوسازی معرفی شده، به این شرح است: «House of Guinness یک داستان حماسی است که از یکی از مشهورترین و بادوام‌ترین خاندان‌های اروپا، یعنی خانواده گینس، الهام گرفته شده است. داستان در دوبلین و نیویورک قرن نوزدهم اتفاق می‌افتد و بلافاصله پس از مرگ سر بنجامین گینس، مردی که مسئول موفقیت فوق‌العاده کارخانه آبجوسازی گینس بود، آغاز می‌شود و تاثیر گسترده وصیت‌نامه او بر سرنوشت چهار فرزند بالغش، آرتور (آنتونی بویل)، ادوارد (لوئیس پارتریج)، آن (امیلی فیرن) و بن (فیون اوشی)، و همچنین بر گروهی از شخصیت‌های دوبلینی که با پدیده گینس کار می‌کنند و با آن در تعامل هستند، بررسی می‌کند.»

در میان گروه بازیگران دوبلینی این مجموعه، می‌توان به نیام مک‌کورمک و الن و پاتریک کاکرین با بازی شیمس اوهارا، بانو هنریتا سنت لارنس با بازی الیزابت دولاو ستاره Andor، جک گلیسون (همان جافری باراتیون خودمان!) از Game Of Thrones در نقش بایرون هجز و جیمز نورتون در نقش شان رافرتی مرموز اشاره کرد که نایت آن را «یکی از خارق‌العاده‌ترین جنبه‌های این مجموعه» توصیف می‌کند. باید دید این گروه پر ستاره چگونه گرد هم می‌آیند و چه هدفی دارند (البته اگر داستان واقعی زندگی گینس‌ها را در ویکی‌پدیا جستجو نکنید)، اما ما مشتاقانه منتظر تماشای House Of Guinness در زمان پخش آن از نتفلیکس در 25 سپتامبر هستیم.

ماشین فورد سیرا را روشن کنید – کارل مورک بازگشته است! بله، درست شنیدید: به دنبال موفقیت چشمگیر فصل نخست Dept. Q اسکات فرانک – که بینندگان را با متیو گود در نقش DCI مورک پرحرف و گروه نامنظم کارآگاهانش آشنا کرد: اکرم (الکسی مانولوف)، رز (لئا بیرن) و هاردی (جیمی سیوز) – در حالی که آن‌ها پرونده یک دادستان ربوده‌شده را حل کردند (و آموختند که به عنوان یک تیم نسبتاً کاربردی کار کنند)، نتفلیکس سفری سریع برای فصل 2 به ادینبورگ رزرو کرده است.

به گفته‌ی اعلامیه‌ی نتفلیکس، گود و گروهش همگی برای فصل 2 این درام جنایی، بر اساس رمان‌های جنایی پرفروش نویسنده‌ی دانمارکی یوسی آدلر-اولسن، بازخواهند گشت. گود، ستاره‌ی این سریال، در بیانیه‌ای به این استریمر گفت: «می‌خواهم از نتفلیکس تشکر کنم که این فرصت را در اختیار ما قرار داد تا بیشتر به بررسی خطوط داستانی Dept. Q بپردازیم. ما یک گروه بازیگران و عوامل فوق‌العاده داریم که توسط نبوغ خودمان، اسکات فرانک، هدایت می‌شوند. مشتاقم ببینم چه چیزی از قلم جادویی او بیرون می‌آید!» مونا قریشی و ماندا لوین، مدیران اجرایی نتفلیکس، نیز در بیانیه‌ی خود در کنار اطلاعیه‌ی امروز افزودند: «ما مشتاق بازگشت به کارل مورک و گروه نامنظم باشکوهش در Dept. Q هستیم. اسکات فرانک بهترین داستان‌سرایی را برای ما به ارمغان آورد و مخاطبان نتفلیکس را در سراسر جهان به هیجان آورد. ما نمی‌توانیم صبر کنیم تا ببینیم مورک و گروهش در فصل 2 چه چیزی را کشف می‌کنند… ادینبورگ، ما برگشته‌ایم.»

Dept. Q – که به راحتی در بین بهترین برنامه‌های سال 2025 Empire قرار دارد – که شش هفته را در بین ده برنامه‌ی برتر جهانی نتفلیکس در اوایل امسال گذراند – به لطف ترکیبی قوی از طرح‌های بسیار دقیق، اجراهای قوی و شخصیت‌های عمیقاً معیوب اما در عین حال کاملاً قابل‌همدردی، به سرعت طرفدارانی پیدا کرد. به Slow Horses به سبک Taggart فکر کنید و شاید یک‌دهم راه را برای درک لذت بی‌نظیر تماشای برنامه‌ی فوق‌العاده دلگیر و پر از ناسزای فرانک پیموده‌اید. و اکنون، با تأیید امروز برای فصل 2، امیدواریم Dept. Q فقط در لحن با Slow Horses مشترک نباشد – ما حداقل شش فصل دیگر از این برنامه را نیز می‌خواهیم، ترجیحاً با کمتر از یک سال بین هر کدام. ما خیلی چیزها نمی‌خواهیم!

به دنبال ماجراهای پادکست زنده در هفته‌ی قبل، این قسمت، قسمت شماره ۳۵۰ واقعی پادکست Pilot TV است — و بله، برای اطمینان دوباره بررسی و شمارش کردیم. و به مناسبت این رویداد خاص، مفتخریم که الکس لاوتر، ستاره‌ی درخشان Andor، The End Of The F***ing World و مهم‌تر از همه، Alien: Earth به ما ملحق می‌شود — که این هفته او زمانی را با بوید هیلتون ما در مورد آن صحبت کرد. [تقریباً ۲۷:۰۰ – ۴۸:۵۰]

در استودیوی پادکست، بویدی به همراه کی ریبیرو و ملکه‌ی جنایت، استف سیلان، کنترل را به دست می‌گیرند تا قسمتی سرگرم‌کننده را ارائه دهند که در آن پرسش شنونده‌ی این هفته باعث می‌شود گروه درباره‌ی نمایش‌هایی که در ۱۶ سالگی با سرعت از مدرسه به خانه می‌رفتند تا تماشا کنند، صحبت کنند. در بخش اخبار تلویزیونی، تیم در مورد تریلرهای Task و Only Murders In The Building، یک مستند جدید از سوهو با روایت استیون فرای و انتخاب جان مالکوویچ و آیو ادبیری در یک کمدی جدید Apple TV+ صحبت می‌کند. علاوه بر این‌ها، در بخش بررسی‌های این هفته، بوید، کی و استف نگاهی انتقادی به فصل ۲ سریال Peacemaker در Sky Max، درام بحث‌برانگیز دیزنی پلاس، The Twisted Tale Of Amanda Knox و Mudtown از U&Alibi می‌اندازند. چقدر خوش‌شانس هستید! لذت ببرید.

می‌توانید به قسمت این هفته در برنامه‌ی پادکست مورد علاقه‌ی خود گوش دهید. و اگر می‌خواهید در Pilot TV+ مشترک شوید، جایی که هر هفته یک قسمت اضافی از پادکست را پیدا خواهید کرد، به قسمت‌های جدیدتر ما دسترسی زودهنگام خواهید داشت و همه‌ی آن تبلیغات مزاحم را حذف خواهید کرد، می‌توانید همه‌ی جزئیات را در اینجا پیدا کنید — این کار گفتگو در مورد Peak TV را به سطح بالاتری می‌برد. (و برای کسانی که هنوز می‌خواهند شماره‌ی قسمت‌ها را پیگیری کنند، قسمت این هفته در واقع Pilot 350 واقعی است… فقط جهت یادآوری مجدد.)

در دنیای پر زرق و برق هالیوود، یک اصل جاافتاده وجود دارد: فیلم‌سازی یک فرآیند زمان‌بر است، مگر اینکه نام شما هال‌مارک، استیون سودربرگ یا آزگود پرکینز باشد. اما حتی با معیارهای کُند هالیوود، ساخت فیلم Honeymoon With Harry به طرز عجیبی طولانی شده است. این پروژه که در ابتدا در سال 2004 توسط نیو لاین به عنوان اثری با احتمال حضور وینس وان و جک نیکلسون خریداری شد، و سپس در سال 2015 با بردلی کوپر و رابرت دنیرو در وارنر برادرز دوباره مطرح شد، به نظر می‌رسید که این درام کمدی پدر و پسرخوانده، که اقتباسی از یک کتاب است، برای همیشه در بایگانی ایده‌های بزرگ و ناتمام هالیوود دفن شود. با این حال، THR گزارش می‌دهد که جیک جیلنهال و کوین کاستنر اکنون آماده‌اند تا در این فیلم ایفای نقش کنند، زیرا استودیو آمازون ام‌جی‌ام حقوق ساخت آن را به دست آورده است.

به گزارش THR، دن فوگلمن، گلن فیکارا و جان رکوا، تیم سازنده فیلم محبوب Crazy, Stupid, Love، گرد هم آمده‌اند تا پس از سال‌ها انتظار، Honeymoon With Harry را به پرده سینما بیاورند. فوگلمن، که در حال حاضر مشغول کار بر روی فصل دوم Paradise است، فیلمنامه را خواهد نوشت، در حالی که فیکارا و رکوا به طور مشترک کارگردانی را بر عهده خواهند داشت. این فیلم که بر اساس رمانی به همین نام نوشته بارت بیکر ساخته شده است، داستان مردی با بازی جیلنهال را روایت می‌کند که پس از مرگ نابهنگام نامزدش، درست چند روز قبل از مراسم عروسی، خود را در ماه عسل با پدرشوهر آینده‌اش می‌بیند.

جالب است بدانید که فوگلمن از همان زمانی که بردلی کوپر برای اولین تجربه کارگردانی خود آماده می‌شد تا Honeymoon With Harry را بسازد، در این پروژه به عنوان نویسنده حضور داشته است. بنابراین، می‌توان حدس زد که پویایی خاص بین شخصیت‌ها – با بازی جیلنهال در نقش مردی که در غم از دست دادن همسرش غرق شده و به دنبال فراموشی در الکل است، پیش از آنکه با پدر داغدار با بازی کاستنر روبرو شود – همان‌طور که همیشه بوده است، حفظ خواهد شد و یک اثر اشک‌آور شیرین و تلخ دیگر از خالق This Is Us به ارمغان خواهد آورد. وعده یک اثر احساسی از فوگلمن، همراه با چشم‌انداز وسوسه‌انگیز همکاری جیلنهال و کاستنر و به ثمر رسیدن فیلمی که سال‌ها در دست ساخت بوده است، ما را از همین حالا مشتاق کرده تا چمدان‌های خود را ببندیم و راهی Honeymoon With Harry شویم… به محض اینکه از زمان پرواز مطلع شویم. منتظر خبرهای بعدی باشید!

پروفسور بااستعداد و جوان، اگنس (ایوا ویکتور)، با سرعت خود، با تجربه آزار جنسی در دوران دانشجویی کنار می‌آید.

اولین تجربه کارگردانی ایوا ویکتور، متاسفم، عزیزم که خودش نیز در آن بازی می‌کند، برخلاف معدودی از ارزیابی‌های اخیر سینمایی با الهام از جنبش MeToo، تهی از هیجان‌نمایی است. در عوض، به طرز قابل توجهی تصمیم می‌گیرد لحظات دردناک‌تر خود را – هرچقدر هم که محوری باشند – در خارج از قاب دوربین نگه دارد. ویکتور – که حدود سال 2019 با مجموعه‌ای از ویدیوهای طنزآمیز و خنده‌دار به شهرت در توییتر رسید – که از درام‌های ملودراماتیک دوری می‌گزیند، هرگز این لمس ماهرانه خود را در این تجربه اولیه‌ی ظریف، متفکرانه و طراوت‌بخش از دست نمی‌دهد.

متاسفم، عزیزم که به سه بخش تقسیم شده، از انتها آغاز می‌شود، زمانی که اگنس (ویکتور)، فرد آکادمیک جوان و بااستعداد، هم‌اتاقی قدیمی خود، لیدی (ستاره ظهور اسکای‌واکر، نائومی آکی) را برای اقامت به خانه می‌آورد. تابلوی عنوان به ما می‌گوید: این “سال با بچه” است: در حالی که هم‌دوره‌ای‌های دانشگاه اگنس، خانه می‌خرند، ارتقاء می‌گیرند، ازدواج می‌کنند یا نقاط عطف دیگر را در آستانه 30 سالگی جشن می‌گیرند، به نظر می‌رسد خود اگنس در یک وضعیت رشد متوقف‌شده گیر کرده است. او در همان خانه‌ای زندگی می‌کند که در دوران دانشجویی با لیدی در آن شریک بود، در همان دفتری کار می‌کند (او با تاسف می‌گوید) که مربی سابقش در آن کار می‌کرد و در یک رابطه بی‌تعهد با همسایه‌ی مهربانش (لوکاس هجز از لیدی برد) به سر می‌برد.

با بازگشت به گذشته، سپس در “سال با اتفاق بد” قرار می‌گیریم. اگنس، دانش‌آموز ممتاز کلاسش است، اما مورد علاقه پروفسور دکر (لوئیس کانچلمی) نیز هست. قبل از اینکه شبی در خانه‌اش به او تعرض کند، او بیش از یک مرز استاد-شاگردی را زیر پا می‌گذارد. آنچه در ادامه می‌آید، روایتی است از پیچ‌وخم‌های زمانی درباره‌ی اینکه چگونه اگنس به کمک بهترین دوست بی‌دریغش (آکی، با انتخاب زیرکانه و بسیار راحت در فروتنانه‌ترین نقش خود تاکنون) و یک دوست گربه‌سان غیرقابل مقاومت، از میان دریایی از احساسات در پی این رویداد عبور می‌کند.

اما این یک داستان پیدایش ناشی از آسیب نیست – و بسیار فراتر از پیامدهای یک رویداد تکان‌دهنده است. روایت غیرخطی به نشان دادن این مسئله کمک می‌کند که چگونه، حتی با وجود اینکه “اتفاق بد” به زندگی امروزی او شکل داده است، انتخاب‌های زندگی اگنس لزوماً تحت تاثیر آن نیستند. این یک داستان‌پردازی پیچیده است که همچنان به مخاطب خود اعتماد دارد تا نشانه‌های آن را دریافت کند: ارجاع به و رد کلیشه “زن دیوانه گربه‌ها”، دست‌وپنجه نرم کردن با واقعیت‌های سخت جهان، تعمق در تصمیم اگنس برای بچه‌دار نشدن و تأمل در نابرابری نظام قضایی برای هدف. متاسفم، عزیزم که با تناقضات بی‌شمار زندگی سازگار است، تاثیرگذارترین صحنه‌اش – جایی که اگنس برخی از مکاشفات دقیق و روشنگرانه را در مورد تروما ارائه می‌دهد – بر سر یک ساندویچ خوشمزه اتفاق می‌افتد. تعادل ماهرانه‌ی آن بین روشنایی و تاریکی یادآور منچستر کنار دریا است، اما نوع شوخ‌طبعی آرامش‌بخش ویکتور کاملاً منحصربه‌فرد است.

این داستان پسا-MeToo که بیشتر یک بازآفرینی ضروری از به اصطلاح طرح تروما است تا یک کمدی سیاه، با مقدار کمی چاشنی طنز و با نهایت ظرافت روایت می‌شود.